Kirkjuritið - 01.01.1963, Blaðsíða 28

KIItKJURITIÐ
22
hverju sumri til íslands, nema þau ófriðarár, sem Norepur
var einangraður vestur á bóginn.
Eftir Bergens-fundinn bað ,,safnaðarforsöngvari“ mig að
koma með sér til stórrar eyju, — man ekki nafn hennar —
fyrir norðan Bergen. Ég ráðfærði mig við séra Grímness, for-
mann Vestfjarða-heimatrúboðsins norska, og hvatti liann mig
farar, „því að þá gæti ég kynnst dálítið sveitafólkinu“. — Við
komum ekki til eyjarinnar fyrr en undir miðnætti, og þegar
við komum upp á klöppina, sem strandferðabáturinn lagðist
við, kallaði forsöngvarinn til þeirra sárfáu manna, sem þar
stóðu: „Hér er með mér íslenzkur kandidat, sem ætlar að
halda samkomur á morgun kl. 11 í skólanum og kl. 7 í bæna-
húsinu“.
„Þeir verða ekki margir, sem koma svona um hásláttinn, ef
þetta er eina auglýsingin“, sagði ég við hann. En hann svaraði,
að ég skyldi engu kvíða í Jiví efni. — Álieyrendur urðu um
40 í skólanum og um 300 í bænahúsinu.
En nú kom það í ljós, sem ég vissi ekki áður, að ekkert gisti-
liús var á eyjunni, og forsöngvarinn var einhleypur leigjandi,
sem engan gat hýst. Þetta fór samt allt vel. Hann fylgdi mér
að bóndabýli skammt frá og bað liúsmóðurina, sem ein var á
fótum, að hýsa mig. Það var auðsótt. Ég svaf í stofu rétt við
bæjardyr, svipað og á mörgu bændabýli á Islandi á skólaárum
mínum. En Jiað sem varð mér minnisstæðast voru orð bónd-
ans við mig morguninn eftir: „Mér þótti vænt um í morgun“,
sagði hann, „er mér var sagt að Islendingur liefði gist á heim-
ili mínu, en þegar því var bætt við, að hann væri trúaður mað-
ur og ætlaði að prédika fvrir oss, þá lofaði ég Guð“. — Ég
hef aldrei gist á hóndabæ nema í þetta sinn á öllum mínum
utanferðum — og aldrei fengið jafn góða morgunkveðju hjá
ókunnugum og í þetta sinn.
Þegar ég kom aftur til Bergen, bað ég séra Grimness um
meðmæli og nöfn einliverra aðalmanna kirkjumála í Álasundi,
Kristjánssandi og Þrándheimi, en þar ætlaði ég að dvelja
nokkra daga áður en ég færi suður um fjöll til Oslóar. Prest-
urinn varð vel við þessari beiðni minni og fékk mér nöfn
þriggja áhrifamanna í liverri borg. Bankastjóri, símstjóri og
ritstjóri voru þar nefndir ineðal annara, — en enginn prest-
— „Það er auðséð að nú er ég ekki í Danmörku“, hugsaði
ur.