Kirkjuritið - 01.01.1963, Blaðsíða 22

KIU k.l Ult 1 'III)
16
liann um borð, buðu honum að sitja fundinn 05; sýndu bonuin
góSvild og gestrisni. Honum þótti góð nýlunda að dvelja meðai
áliugafólks, og sagði, þegar heim kom, að líklega væru Að-
ventistar bezt kristna fólkið í Noregi“. Prest liitti liann engan
í förinni.
Annar preslur fór í sömu erindum lil Þrándbeims skömmu
eftir aldamótin. Hann liitti beldur ekki neinn prest að máli,
en í dómkirkjuna fór liann og lilustaði þar á ræðu bjá séra
Klaveness, og þótti lítið lil koina. — Seinna sagði hann við
mig: „Þú varst að liæla ræðusafni þessa séra Klaveness. En ég
lield að margur „pokaprestur“ á Islandi geti flutt bctri ræðu
en þessa sem ég heyrði liann flytja. Sá ég þá að vér Islending-
ar liöfum ekkert að sækja til kirkju Norðmanna“. — Hann
fór aldrei aftur utan og hefur sennilega baft þessa skoðun til
dauöadags. — Mig grunaði að þessi „séra Klaveness“ hafi ekki
verið Tborvald Klaveness, ritstjóri tímaritsins „For Kirke og
Kultur“ og liöfundur að góðkunna ræðusafninu: „Evangeliet
forkynt for Nutiden“. Mér er ókunnugt bve marga nafna í
prestsstöðu hann átti, en einum þeirra liafði ég kynnzt, séra
Fr. Klaveness, sem mér þótti málstirður, þótt liann skrifaði
góðar bækur um vandamál æskunnar, og flytti um það efni
erindi víðsvegar í Noregi.
Þriðji presturinn fór „óviljandi“ til Skotlands um 1890. —
Hann ætlaði til Vestmannaeyja með „danska póstskipinu“, en
þegar þar kom, komst enginn í land fyrir stormi. Skipið bélt
þá áfram til Leith, og þar kom skipstjórinn lionum fyrir á
sjómannaheimili unz skipið kom aftur fró Höfn eftir bálfan
mánuð. Presturinn var alveg óvanur ensku og kvnntist engum.
Samt varð „utanförin“ lionum ógleymanleg, því að „þar var
svo margt að sjá“. Seinna sagði bann mér ferðasöguna í bvert
sinn og ég kom til bans, og byrjaði liún jafnan með orðunum:
„Þegar ég var í siglingunni“.
Sá fjórði fór á norrænan kennimannafund, öllum ókunnug-
ur, um svipað leyti. Ég vissi um för bans og bað 2 eða 3 álmga-
sama sveitapresta danska, að bjóða lionum beim eftir fundinn,
— vissi, að liann mundi ekkert gagn bafa af að staðnæmast í
stórborg. Hann þáði beimboðin og dvaldist um liríð í
dönskum sveitum. Þegar liann kom aftur, spurði ég: „Jæja,
livað lærðirðu svo í förinni?“ „Ég lærði að skammast mín“,