Kirkjuritið - 01.01.1963, Síða 25

KIKK.JUltITI»
19
lendingi er miklu lærdómsríkara að sitja einn dag á fundi með
10 áhugamönnum en að sækja mikið lengra þing með 300
kennimönnum úr ýmsum áttum, og mega búast við að liverfa
alveg í fjöldanum og kynnast engum verulega. í fáum orðum
sagt: Útlendingur, sem vill kynnast kirkjumáluin í framandi
landi sér til framtíðar gagns, byrjar ekki kynnisför sína í stór-
borg — nema liann sé sjálfur stórborgarmaður — og kemur
ekki til liugar að setjast að, jiar sem áhugaleysi og tómar kirkj-
ur blasa við, og ekkert er að læra, lieldur fer liann í sveit eða
smábæi, Jiar sem áhugamenn ólíkra stefna eiga heima. ■— Hitt
er annað mál, að þegar liann liefur kynnt sér vel störfin jiar
og séð leikmannastarf engu síður en prestsstörfin, Jiá getur
hann sér til gagns skroppið til borganna, og enda þá miklu
fljótari að átta sig á störfum Jiar. ■— En liann má ekki gleyma
því að liafa með sér góð meðmæli merkra manna, því að ann-
urs gelur hann ekki búist við að prestsheimili og prestafélags-
fundir standi lionum opnir í framandi landi.
Vel má vera að séra Bjarnesen liafi ekki verið svona langorð-
ur, og ég liafi bætt liér við ýmsu, sem reynslan kenndi mér J)á
rúnia 5 mánuði, sem ég dvaldi eftir Jietta í Danmörku, Svíjijóð,
Voregi og Suður-Jótlandi.
Aður en ég fór til Noregs í júnílok 1901, skrapp ég til Gúð-
uin að kveðja. Þá sagði séra Bjarnesen: „Eruð þér búinn að
afla yður meðmæla til Noregsfararinnar?“ „Nei“, svaraði ég,
«þarf ég þeirra með? Ég hef aldrei haft nein skrifleg meðmæli
uieð mér, livorki á Islandi né hér í Danmörku, og þó verið vel
tekið alls staðar“.
Séra Bjarnesen brosti að unggæðislegri bjartsýni minni og
sagði: „Það má vel vera að skrifleg meðmæli séu óþörf í fá-
uienninu á íslandi þar sem allir Jiekkja alla. En það er allt
öðrn máli að gegna fyrir ferðamann í fjölmennari löndum.
l-’ér liafið sannarlega ekki verið meðmælalaus liér í Danmörku.
Kennari yðar, dócent Helgason, skrifaði bæði til séra Skov-
gaards-Petersens og mín góð meðmæli með yður. Meira að
segja skrifaði Helgason mér sérstakt bréf til að votta að þér
vaeruð „enginn drykkjumaður“. En um það spurði ég, af því
að nágrannaprestarnir furðuðu sig á, að ég skyldi þora að ráða