Kirkjuritið - 01.01.1963, Síða 27

KIRKJUIiITID
21
nein meðimæli með Islendingum og því erum vér tortryggnir
nii gagnvart ókunnugum lslendingum“. — Mér kom þetta al-
Veg á óvart, og þótti það leiðinlest, en sagði eittlivað um, að
eS hyggist ekki við að ég yrði látinn gjalda þeirra, ég hefði
Idakkað svo mjög til að kynnast kirkjumálum Norðmanna. —
Seinna breyttist viðmót hans í föðurlega alúð, og gestur lians
var eg seinna í Osló. A fundinum í Bergen eignaðist ég ýmsa
góðkunningja og mætti engri tortryggni. — En nýstárlegt
þótti mér að þar skyldi vera deilt um „landsmál“ og „ríkismál“.
Mér var þá alveg ókunnugt livað sú mála-deila var mörgum
Aorðmönnum meir en lítið tilfinningamál. — Þegar ég heyrði
fullyrt að „landsmálið“ norska stæði í engu fjær „gömlu
norskunni11 en „íslenzka nútímans“, þá gat ég ekki þagað. Urðu
þá nokkrar orðalinippingar milli mín og Lars Eskilands skóla-
st.)ora, sem ekki koma þessari sögu við. — Einn fundardag-
mn var farin fjölmenn skemmtiför upp á „Flöjfjellet“ í Berg-
en- Þar flutti ég — samkvæmt áskorun, — stutt erindi um
»lsland í dag“. Að þ ví loknu kallaði ungur prestur til álieyr-
endanna: „Nú skulum vér senda góða gjöf til séra Friðriks
Eriðrikssonar, sem íslenzki ræðumaðurinn var að segja okk-
Ur frá að væri nýbyrjaður á kristilegu æskulýðsstarfi í Reykja-
vík“. Svo tók hann hattinn sinn og safnaði talsverðu fé í liann.
Annar sagði við mig: „Ég skal sjá um að það komist í blöðin,
þetta, sem þér sögðuð, að svo virtist sem norska sjómanna-
nussjonin hefði gleymt löndum sínum á Islandi, þótt þeir væru
þar margir á sumrin.
Veturinn eftir skrifaði mér prestur nálægt Tönsberg, að nú
vaeru samtök orðin þar í héraði að senda mann til Austfjarða
ó Islandi til að lieimsækja norska sjómenn þar, er voru um
þær mundir all margir frá „Tönsberg kanten“ og spurði, bvort
efí vildi taka það að mér næsta sumar (1902). Ég liafnaði því
l)°ði, bæði vegna annara ferðalaga, og þó aðallega af því, að
e£ vildi forðast að nokkur héldi að tilgangur minn með orðum
ninuim um þetta efni í Bcrgen liefði verið sá, að útvega sjálf-
lnn mér aukaatvinnu. Jafnframt benti ég á séra Fr. Friðriks-
s°n, ef enginn Norðmaður væri fáanlegur. Séra Fr. Friðriksson
^ók þessa ferð að sér í þetta skifti, en sumarið 1903 kom séra
Scheen, norskur sjómannaprestur til Siglufjarðar, og síðan hef-
nr norska sjómanna-misjonin sent sjómanna-prédikara á