Kirkjuritið - 01.01.1963, Page 48

42
KIRKJURITII)
Síðari hluti bókarinnar veitir
góða innsýn í prestsstarf, sem rækt
cr af inikilli trúinennsku.
„Mig langaði svo innilega til að
verða fólki til blessunar og gleði“.
Þetta niega kallast einkunnarorð
þjónustu hans. Honum voru bús-
vitjanir mjög hugfólgnar og telur
þær injög áríðandi. Og honum er
ljóst að presturinn er ekki alltaf
sá, sem liefur einhverju að miðla.
Hann lýsir þeim skilningi vel með
sínum látlausa liætti með því að
tilfæra þessi orð málkunningja síns,
skömmu eftir að Sigurður tók
vígslu: „Jæja, séra Sigurður minn,
nú byrjar fyrir alvöru þín prestlega
mcnntnn, áhrif, sem söfnuðirnir
liafa á þrig“.
Ættjarðarást lians endurspeglast
í orðum hans um það er liann leit
aftur Eyjafjallajökulinn, þegar liann
kom Iiingað í heimsókn 1934: „Að
fá að sjá þessi fjöll á ný var að
minum dómi æðsta sæla, sem liugs-
anleg var af allri jarðneskri sælu
að verða aðnjótandi“.
Æviþrá lians var sú „að vera i
tölu auðmjúkra þjóna Jesú Krists,
sonur Islands og hinnar íslenzku
þjóðkirkju, en fóstursonur hinna
ameríkönsku og kanadísku þjóða“.
Það er gott að eiga sálufélag við
þennan kyrrláta og góða prest. Það
gefur bókinni mest gildi.
Sara Lidman:
SONUR MINN OG ÉG
Bókaútgáfan FróiU. 1962.
Bók, sem ekki gleymist og þarf
líka að munast. „Rödd ntanns, sem
lirópar í eyðimörkinni“. Nístandi
sverð. Þetta er sagan af aðförum
hvítra manna í Suður-Afríku, skrif-
uð af heilagri vandlætingu og þó
öfgalaust. Nakinn veruleiki. Það
veit ég meðal annars af hinni sönnu
frásögn séra Charles Hooper: BlóS
á grasinu, sem birt liefur verið í
Vár Kyrka undanfarið. Þar eru
miklu liroðalegri lýsingar, en frá-
sögn skáldkonunnar gengur engu
síður nær hjarta. I henni er grát-
ið blóðugum tárum.
Enginn neitar að sainbúð kynþátt-
anna þarna syðra er mikið vanda-
mál og yfirráðamennirnir eiga
ýmsar afsakanir. En liitt er bláber
sannleikur að blökkumennirnir eru
líka menn og eiga kröfu til að
njóta mannréttinda á borð við „út-
lendingana“, sem hafa lagt undir sig
landið, til þess að ausa sem inestu
úr auðlindum þess. Og ekkert er
vissara en að hugarfar stjórnar-
valdanna er ókristilegt og aðfarir
þeirra margar eins og hnefahögg
í garð meistarans frá Nazaret. Þótt
þau telji liann svo mikinn „sinn
mann“ að þau banni að sýna hann
á krossinum í liki blökkumanns.
Ilvað hefði honuni sjálfum verið
fjær en andmæla því?
Sara Lidman fékk strax á sig
frægðarorð, er fyrstu sögur liennar
komu út. Hún skrifar ljósan og
áhrifamikinn stíl. Og persónur lienn-
ar eru lifandi manneskjur með
kostum og gölluin eins og gengur.
Þessi bók er óneitanlega magn-
þrungið ákæruskjal á þessa „sið-
menntuðu tíma“. Og spásögn þess
að réttlætinu er unnt að fresta en
ekki að kveða það niður. En liún er