Kirkjuritið - 01.06.1977, Blaðsíða 35

er^lrj^luti kristinna Gyðinga í Jerúsal-
Sm nu sameinazt' °9 er Viktor
skó®dja: sem áður var kennari við
þej 9 f'nnsi<a kristniboðsins, prestur
Ur'rra' ^nnar hópur eða söfnuður hef-
þesT° aðsetur a Olíufjallinu. Leiðtogi
vinu Safnaðar er einnig kunningi og
Hi r^iliar frá því hann var unglingur,
e t a a® nafni. En hann var og er
ar h 6nn tlvitasunnumaður, og eng-
geti °rfur eru a Því, að þeir Smadja
þUn Starfað saman. Það fellur henni
Urrihug °9 hun verður döpur við þá
að k þessi sundrung leiðtogunum
þannjenna eða Gyðingar e. t. v.
°rðu't Skapi farnir. þeim veitist
SVo 9 ar5 starfa saman? Eru þeir
a einþykkir og sjálfhverfir?
þe9ir við um sinn.
sem þryðin9ar segja sjálfir, að þar
sé fjmnr ®yðingar séu saman komnir,
hún 1" diii< v'5horf að finna, svarar
segja S °9 iliær vi®- Hi® sama er að
vig þeUPn icristna Gyðinga, bætir hún
og koma frá öllum heimshornum
ekki JV° oiii<ar erfðir, að þeim er
söfnug- 1 að sameinast 1 einum
einir m dafa þeir orðið að vera
Fjöiskvin Sjaifum sér einhvern tíma.
ar þejr Ur þeirra afneita þeim, þeg-
snUa þ ,9erast kristnir. Vinir þeirra
Vera stv k V'S þeim- Trúin verður að
að stan^í °9 skaPgerðin heil til þess
síandast slíkt.
ina
eir verða að fara um eyðimörk-
[ pjr, ^ lc*i a um
-L j S 09 Jesús og Páll.
einhvern' ein.mitt' °9 þetta mótar þá
þeir g||t Ve9inn þannig, að þeim finnst
á þyj^ a Vera einir og að allt velti
Serri Gufs hU6ir þaicii truna^i við það,
efur gefiS þeim, í stað þess
að Ijá því eyra, sem þessi eða hinn
er að segja. Ég held, að þessi útlegð
þeirra frá eigin fjölskyldu og þjóð
valdi mestu um þetta.
— Þeir verða með öðrum orðum
alltof sjálfstæðir?
— Já, já. En einhvern veginn finnst
mér, að þeim takist betur að ná sam-
an í seinni tíð. Þetta veltur allt svo
mjög á því, hvernig til tekst í ísrael,
hvernig horfur eru í baráttunni. Þeim
er afar mikið í mun að geta verið með-
al þjóðar sinnar og talizt til hennar.
Þess vegna þuría þeir hver á öðrum
að halda.
Aili segir, að oft séu það mestu
smámunir, sem sundrungu valda. Og
hún segir dæmisögu af því, og grunnt
er á gamanseminni, eins og áður. En
sagan fer ekki lengra, því að góðir
vinir eiga hlut að.
Hvað varð um vísindin?
— Hvað varð um vísindin, ritgerð
þína? er spurt.
Spyrjandinn veit raunar, að aldrei
vannst tóm til að Ijúka því verki.
— Þá hugmynd lét ég lönd og leið,
þegar ég veiktist, svarar Aili. Þegar
ég kom aftur til starfa, gerði ég mér
grein þess, að ég hafði ekki þrek til
að sinna hvoru tveggja.
Þess hefur ekki áður verið getið,
en Aili veiktist af berklum, er hún
hafði verið í Palestínu í sjö ár, og
varð hún þá að hverfa heim til Finn-
lands mjög sjúk.
— Leyfist að spyrja, hvað þú varst
að fást við?
— Já, hvað var það nú aftur, anzar
doktorinn og gerir sig íbygginn. —
113