Kirkjuritið - 01.06.1977, Blaðsíða 67

fenn
sam,Sl9 kaiiar5an’ myndaði þjónustu-
þj^ ,eia9 V'S Guð, því tilheyrði guðs-
samfUfUSl<ipan' Takn Þessa Þjónustu-
e a9s er kvöldmáltíðin, sem Krist-
SemSt0fnaði sjálfur. Það var Kristur,
£jnstu*Va|ói söfnuðinn og ekki öfugt.
myncHaIlmgarnir’ sem hann kallaði,
félaa U°U Samfela9 jafningja, bræðra-
ig þv’ Sem st°ð undir orðunum: ,,Elsk-
eis^ag^g1111311 a sama hátt og ég hef
Kris'tur þeirra Var iátnin9in: -Þú ert
vÖrurTl Sonur hins lifandi Guðs,“ af
tilhe ' . synciugra manna. Þess vegna
sjá|fSDlr. iatnin9unni iðrunin, stöðug
semi h°fUn safna®arins a skipan starf-
Tengs| ans ii08' heilagrar ritningar.
JesUminK ■ Vir5 fa9naSarer'ndið um
íyrir g.. rist °9 skipan þeirra ganga
því ,eiðU °®ru ' lífi safnaðarins og af
hig daQlr sv° leiSsögn og skipan fyrir
sem h"6" uti ' Þjóðfélaginu, svo
frv-. eir)USl<aP’ fjeiskyiciu, eignir o. s.
Ufh (shSrP kref P°stulanna bera vitni
En J E'.Woif, op. cit., bls. 1331 n).
°9 fé|^nnÍ® fekk safnaðarhugmyndin
haidast ^k169 mynci hennar ekki að
söfnu?ir°Un'n varr5 su ' stuttu maii’
bönd und'lrn'r myndu®u me3 ser sam'
flugtakiS f°Wstu hiskupa. Safnaðar-
U^'nn á .lotna®' annars vegar í söfn-
yfirstjórni VerfUm sta^ og hins vegar
kö||Um ma’. ytri stofnunina, sem vér
iegar breeniUlepa kirkju- Réttarfars-
'eidcfu tj|ytil19ar urðu samhliða, sem
forVstu hVtXand' klerkeistéttar undir
9reini|eq 'S upa’ sem aSskiIdi sig
e,ffmenn y .nurn> sem oft er kallaður
stcfnun m Jrkjan var® hjálpræðis-
rétti °g salf- Sakramentölum kirkju-
sem hramentairi embættisskipan,
10 veraldlega og hið and-
lega stendur hvort gegn öðru, klerka-
stétt og leikmenn (sbr G. Gloege, op.
cit., dálk. 1328). Þetta leiddi til upp-
lausnar safnaðarhugtaksins. Þáttur
alls þorra safnaðarmanna í starfi safn-
aðarins og skipan takmarkaðist á fáa
andlega og veraldlega valdsmenn (sbr
E. Wolf, op. cit., dálk. 1333). Klerka-
stéttin, sem var vernduð með sakra-
mentölum kirkjurétti, réði öllu.
í siðabótinni verður endurfæðing
kirkjunnar af orði Guðs og anda og
söfnuðurinn verður aftur trúar- og
kærleikssamfélag, með áherzlu á söfn-
uðinn á hverjum stað með hinum al-
menna prestsdómi (sbr G. Gloege,
op. cit., dálk. 1328 og E. Wolf, op. cit.,
dálk. 1333), þ. e. sérhver kristinn mað-
ur átti aðgang að hásæti náðar Guðs
í fagnaðarerindinu um Jesúm Krist án
milligöngu sakralrar embættismanna-
stéttar, sbr Hebr. 4:16 og I. Pét. 2:5.
Á grundvelli hins aimenna prestsdóms
og til viðhalds honum voru menn kall-
aðir úr söfnuðinum til sérstakrar þjón-
ustu predikunarembættisins við allan
söfnuðinn, sem aftur gerði hinn al-
menna prestsdóm lifandi og virkan í
boðun og kærleiksþjónustu í daglegu
lífi (sbr Melanchton, Tractatus de
potestate papae, B.S., bls. 491).
Áherzlan liggur á sambandi safnaðar-
ins við Guðs orð meira en ákveðin
starfsform eða erfðavenjur, sbr Ágs-
borgarjátninguna, 7. gr., Um kirkjuna.
Þar segir: „Enn fremur er kennt, að
ávallt hljóti að vera heilög kristin
kirkja, sem er samfélag allra trúaðra,
þar sem fagnaðarerindið er predikað
hreint og sakramentin um hönd höfð
samkvæmt fagnaðarerindinu. — Því
að þetta er nóg til sannrar einingar
145