Kirkjuritið - 01.06.1977, Blaðsíða 75

nig °9 ..Í1efur ekki viS erfðarvenjur og
HérUr^°®ur eldri kynslóða að styðjast.
i tö|9arfnast ÞVI’ leiðsagnar, fræðslu
ng U U 09 a Prentuðu máli. Þá er
hinn Sy?'egt a® ta'a sérstaklega til
beqcr ^msu eldurflokka og stétta,
aiiir i.a kynJa eða heimilisins, svo að
ag ti^nni.an ‘iHits til aldurs eða stöðu,
ti| .6r ei9' Þeir heima, því að hér sé
þjónue'trra talað- Sameiginleg guðs-
leg i °9an9a fjölskyldunnar er æski-
ti|rau Þessu sambandi má benda á
landi ' Sem ®erð deter vetið hér á
gusSþ-með aS bjóða sérstaklega til
ilisfólkJOnustu fermingarbarna og heim-
mannad Þe‘rra’ sem 9afst vel. Sjó-
Í9 aet ags9uðsþjónustunnar má ei
yeta' þessu :
nn-
iy®sqú»' ^°ssu saiT'bandi svo og æsku-
vér Lr t jÓnUSta’ en að Þeim komum
vaegt S ai<le9a síðar. Þá er og mikil-
ttentúnr 9uðsÞj°nustur fari fram á
Mes^giörT íyrir söfnuðinn-
ast át f J r°m SJaif verður að hugs-
iriu um j9 kalli Gu5s 1 tagnaðarerind-
Við Því ka|,Um Krist 09 svari mannsins
konar drar!i Hun Verður að vera eins
taiast vi-ama’ Þar sem Guð og menn
an' Pramk' llfssamf®lagi hver við ann-
ir*9 ''erður*hennar °9 uppbygg-
taki Þátt ■ 90 miðast a5 Því, að ailir
lö9t eða * henni' Fornlegt, tilgerðar-
v'kja fv .t0rskilið orðfæri verður að
Messugi^.eÍnfÖldu 09 'i030 mali-
le9u hiutv ',n 9e9nir einnig uppeldis-
UrT1 hjálp 6r '■ Hún þarf aS vera mönn-
jshr B.s 'u, að 'Ska (játa) trú sína
3c6,45 (| ’T . S' 200’89, sjá enn fremur
ir eða húa t°9 486’44)- Sérstakir sið-
a kné aeta^ m9ar eins og að krjúpa
6n einnin hfá,P|egir í því tilliti,
Salarhei„ vo'ndmn: ef vér byggjum
a slikum ytri iðkunum.
Hjartað þarf að vera með. Að eitthvað
er gamalt eða fallegt gefur því út af
fyrir sig engan tilverurétt í guðsþjón-
ustunni. Það er sterk tilhneyging í nú-
tímanum að flýja inn í trúariðkanir eða
trúrækni og fagurfræðilega hrifningu,
en sniðganga það, sem leiðir til upp-
gjörs við Guð og menn. Samvizka
samtíðarinnar er sljó af síöðugum og
skelfilegum ofbeldisverkum mannanna
og almennum siðferðilegum slapp-
leik, sem mönnum finnst þægilegra
en vakandi og þjáningarfull samvizka,
sem leiðir menn til iðrunar og Guði
þóknanlegs lífernis. Sumir óhugamenn
um messusöng hafa fallið íyrir þessari
freistingu.
Messugjörðin þarf að breytast þann-
ig, að meginþráður hennar verði aug-
Ijóslega þessi: Söfnuðurinn, sem vill
nálgast Guð í bæn sinni, finnur til
syndar sinnar. Hann játar sekt sína
og biður um fyrirgefningu. Boðun
fyrirgefningar vekur með honum heil-
aga gleði og hann lofar Guð (introitus,
confiteor, absolutio, kyrie, gloria).
Söfnuðurinn biður um blessun Guðs
í sambandi við boðun fagnaðarerind-
isins (kollekta). Guð talar til saínað-
arins fyrir munn prestsins við lestur
pistils og guðspjalls, en söfnuðurinn
svarar, t. d. með hinni postulegu
trúarjátningu, síðan heldur gagnkvæm
umgengni og samtal Guðs og manns
áfram í söng, predikun, almennri
kirkjubæn o. s. frv., og nær hápunkti
sínum í Faðir vor (sjá t. d. Gesangbuch
fur die Evangelisch Lutherische Kirche
in Bayern 1954, Kurze Erláuterung der
Liturgie, bls. 46, eða svenska Psalm-
boken (1937), Den svenska gudstján-
sten, bls. 529—533). Síðari hluti guðs-
153