Kirkjuritið - 01.06.1977, Blaðsíða 12

hönd. Umskiptunum varð ekki betur
lýst með öðru en þessu: Nýr lofsöngur.
Trú áttu þeir áður. Hún var gleðilaus,
átti engan lofsöng. Þvert á móti. í
einni kirkjunni þar er sá frægi skírnar-
sár, sem áður var blótsteinn: Ung-
börnum var slegið við steininn svo að
heilinn lá úti. Þetta var fórn, það var
gert til þess að blíðka andana. Nú er
steinninn breyttur í skírnarsá, þar
sem börnin eru færð konungi kærleik-
ans að boði hans. Ánauð misjafnra
anda eru úr sögunni, fórnfæringar eru
úr sögunni, Kristur hefur leyst þetta
fólk undan þrældómsoki.
En ræðumaður benti líka á aðrar
fórnir, sem færðar hafa verið, t. d. á
Indlandi, til þess að blíðka máttar-
völd og finna sálu sinni frið. Menn
geta setið dögum saman í sömu stell-
ingum og blínt í sólina þar til þeir
hafa brennt úr sér augun. Menn geta
skriðið á hnjánum vikum saman til
einhvers helgistaðar. Og ekki var það
ótítt, að móðir fórnaði barni sínu, varp-
aði því í svo kallað heilagt fljót. Og
allt er þetta gert í því skyni að nálg-
ast hið guðlega svið, afplána sekt,
friða fyrir sjálfum sér. Og allar þessar
leiðir og aðferðir til þess að leysa
hlekki, afmá saurgun, hnekkja dómi,
standa í sambandi við og byggjast á
hugmyndunum um endurholdgun og
karma, hugmyndum, sem sagðar eru
vinsælli orðnar á íslandi en í öðrum
löndum Evrópu.
Ég var ekki hér að gera allsherjar
þverskurð á trúarbrögðum almennt.
En höf. Hebreabréfsins er ekki ótíma-
bær, þegar hann talar um hinar mörgu
fórnir og mörgu leiðir. Það er sannast
mála, að mennirnir hafa reynt marga
90
vegi til hjálpræðis, til Guðs. Nýja
testamentið er ekki margmált um hin-
ar mörgu götur og hjágötur. Það talar
um einn veg. Það bendir ekki á þá>
hvort sem þeir kölluðu sig farisea eða
annað, sem með aðdáanlegri einbeitni
urðu afreksmenn í sjálfsögun og þóttu
þar með hafa sýnt, að manneskjan
gæti lyft sér upp úr grámyglu, ýldu oð
álögum holds og heims. Það talar ekki
um analegar íþróttir sem sjálfstak-
mark í því skyni að hefja sjálfan sið
upp, bjarga sjálfum sér eða verða
dáður undramaður. Það er engin huð'
sjón samkvæmt þeirri bók að gang3
á vatni eða vaða eid. En þar er bent
á „skynsamlega guðsdýrkun" (Róm-
12, 1) og hún er sú að bjóða fram
líkami sína að fórn fyrir náungann 1
daglegu lífi. Gleymið ekki velgjörða'
seminni og hjálpseminni, segir Hebrea'
bréfið (13, 16), því að slíkar fórnir eh*
Guði velþóknanlegar. Mörgu mætli
hér við bæta. Víst gat Þangbrandn'
snúið á berserkinn í þeirri eldvígsW’
sem hann gerði fræga. En meiri '/aí
Hallur, lærisveinn hans, í kristnuim
augum, þegar hann fyrirgaf bana'
mönnum sonar síns og vildi það vinna
til sátta manna að leggja hann ógildan
Með þeirri fórn slökkti hann ófriðarba
á Þingvelli.
fC
Nýja testamentið talar ekki me°
vanvirðu eða yfirlæti um hina mör9L)
vegfarendur og þeirra götur. Og satt
er það um prestinn nú eins og þá, a
hann getur verið mildur við fáfróð3
og villuráfandi, þar sem hann er sjá1^
ur veikleika vafinn. Og satt er Þa°
einnig um þá kirkju, sem vér þjónúá1’
þjóðkirkju íslands.
J