Kirkjuritið - 01.06.1977, Blaðsíða 38

skræður í hillu. Og þær eru á þýzku.
Hann fer að skoða, því að þýzkar guð-
fræði- og guðsorðabækur eru orðnar
hálfgert fágæti á íslandi. Af sem áð-
ur var.
Hvaðan eru þessar bækur komnar?
Jú, kona kom með þær og bað um,
að þær yrðu seldar. Andvirðið skyldi
renna til kristniboðs.
Ein bókanna, mjög svo slitin, en dýr-
gripur að gerð, heitir ,,Auf Biblischen
Pfaden.“ Innan á kápu hennar er rit-
að með gotneskri skrift: „Unsrer
geliebten Adelheid“, — til kærrar
Aðalheiðar okkar. Það, sem þar er
skrifað fleira, ber með sér, að Adel-
heid hefur fengið bókina að gjöf frá
foreldrum sínum til minningar um sjö-
tugasta afmælisdag föður síns, 23.
janúar 1927. Önnur bók er þar, sem
ber með sér, að Emil Herrmann,
kantor, hefur átt hana.
Þessar bækur kaupir prestur til
minningar um gamla vini og Þýzka-
land.
A3 sópa eða biðja
Þetta var nú langur krókur. Og þá er
bezt að víkja sér enn að Aili.
— Þú hefur áður sagt mér frá vini
þínum einum, á háskólanum. Hann
var rétttrúaður Gyðingur. Hvernig var
það, þegar hann komst ekki á bæna-
samkomuna þín vegna?
— /Ei — já. Jú, það var þannig, að
fólk vantaði til landþúnaðarstarfa. Og
svo kom að því að tína þurfti appelsín-
ur. Þá ákváðu stúdentarnir að fara og
hjálpa til, og þeir spurðu, hvort ég
gæti ekki slegizt í hópinn. Við fórum
þá strax að sofa, því að dimmt var
orðið. En daginn eftir voru sett upP
tjöld og troðið í hálmdýnur. Þegar Þvl
var lokið fór ég að sópa. Mér fanns1
ekki þægileg tilhugsun að vera í þes®11
róti allan hvíldardaginn, sabbatinn-
Þegar ég hafði sópað nokkra stun^
tók ég eftir þvi, að einn af piltunub1;
rétttrúaður, stóð álengdar og góndi a
mig. Ég skyldi ekki, hvað honum le'®
og furðaði mig á því, að hann ský^'
ekki koma og hjálpa mér að sóp3'
Loks færði hann sig þó nær og spurð1,
hvort ég gæti ekki hætt að sópa, sV°
að hann gæti farið til bænagjörðsr'
Ég svaraði: „Ég er nú alveg að Ijú^
þessu, en þú getur farið til bæna, Þe9'
ar þú vilt.“ Þá svaraði hann hálfvand
ræðalegur: ,,Já, en það er bara
að eftir reglunum eru þessar búð''
eins og eitt heimili. Og karlmenn me98
ekki fara að heiman til bæna í san1
kunduhúsinu, fyrr en konurnar ha*3
lokið verkum sínum.“ Þess vegh3
kvaðst hann ekki geta farið til san1
kundunnar, á meðan ég væri að sóp®,'
Ég tók þá upp það, sem ég ha'
sópað saman, og hætti, svo að hah11
gæti farið leiðar sinnar.
— Eftir þetta ræddum við fleS<íl
daga lengi saman um Nýja testame'
ið og trúna, þessi stúdent og ég.
n1"
&
(x\
spurði hann m. a., hvort hann het
lesið Nýja testamentið. Hann svara®'
,,Já, víst hef ég lesið það, en ég ver
að játa, að ég var mjög ungur, Þe9
ég las það. Mér veitti ekki af að leS‘
það aftur, áður en ég fer að tala u
það.‘
Við vorum þarna heilan mánuð,
ef'
þegar við höfðum lokið starfi
þar, hafði hann orð á, að hann l0n^
116