Kirkjuritið - 01.06.1977, Blaðsíða 8

fersku minni er koma sr. Haralds
Sigmars og konu hans, frú Kristbjarg-
ar, og þátttaka þeirra í prestastefnu
fyrir fjórum árum. Þó að nemendur
og vinir sr. Haralds hér þekktu sr.
Eirík ekki að öðru en að vera bróður
hans, væri það eitt nóg til þess að
vekja tilhlökkun. En eigi þarf vinur
vor, sr. Eiríkur, að styðjast við ættar-
tengsl né alkunnugt álit sitt vestan
hafs til þess að vera tekið opnum
örmum hér. Til þess hefur hann allt
af sjálfum sér. Velkomnir veri þessir
aufúsugestir kirkju vorrar. Þökk fyrir
það, sem sr. Eiríkur hefur þegar gefið.
Fyrirfram þakka ég það, sem hann á
eftir að miðla.
Eins og endranær hef ég hugsað
til þess með eftirvæntingu að vera
með yður, bræður mínir, þegar vér
eigum stefnu saman. Ég fagna því
ævinlega að fá að sjá hópinn saman
kominn, þennan hóp, sem ég svo oft
leiði hugarsjónum og minnist á ein-
verustundum. En hvort sem ég hef
þennan hóp fyrir augum sýnilegan og
nýt líkamlegra návista við hann, eða
ég hugsa um hann dreifðan um sam-
eiginlegar vígstöðvar, þá beinist hug-
ur jafnan að einum. Það er traust og
styrkur að dvelja við nöfnin mörgu í
þeirri bræðrasveit, sem ég tilheyri. En
fyrst og fremst vegna þess, að nafnið
eina stendur á bak við nafnið hvert
og yfir fylkingunni allri með þeim
margvíslegu einstaklingsdráttum. sem
hún geymir og birtir.
Það má vekja þökk og styrkja þor
að vita svo marga vígða til fastrar
þjónustu í kirkjunni. En því aðeins
verður sú kennd ekki fölskva slegin
86
né rótarslitin, að einn er sá þjónn,
sem er fullkominn, ein er sú þjónusta.
sem tilvera og líf kirkjunnar er sprott-
ið frá og byggist á. Og sú þjónusta,
sá prestur, bregst ekki kirkjunni minni
og þinni.
Bróðir sá, sem reit bréfið til Hebrea,
hugleiðir þetta á sinn djúpsæa hátt
frá forsendum sínum og lesenda sinna
og bendir á sígildar niðurstöður. É9
las í upphafi máls míns kafla úr bréfi
hans (Hebr. 5, 1—10). Bréfið snýst utf
prestinn eina. En höf. ræðir líka um
prestana mörgu. Hann gerir það af
því, að hann er að leitast við að Ijúka
upp fyrir lesendum sínum einhverja
af þeim háa og djúpa leyndardóm1'
sem fólginn er í lífi, starfi, dauða o9
sigri Jesú Krists. Hann notar prestana
sem vísbendingu, eins og lesenduf
þekktu stöðu þeirra og hlutverk oð
viðurkenndu almennt. Og tökum eftir
því, að uppistaðan í þeirri vísbending1*
er sú staðreynd, að hugsjón prestsin5
kemst hvergi í mark. Hann á að nálð'
ast Guð sem fulltrúi syndugra mannS’
En sjálfur er hann syndugur maðun
Hann er kvaddur til þess að stand0
við mærin, þar sem hin heilaga fuli'
komnun mætir sekri veröld ófullkom'
leikans. Og sjálfur er hann „veikleik3
vafinn", þarf þess engu síður en aðr'
ir, að synd hans sé sýknuð. Svo v3r
um hvern prest, einnig hinn æðst3
helgiþjón í musteri fyrirheitanna 1
Jerúsalem. Og hvergi var það altarl
í heimi, sem þjónað var hreinum hönd'
um, flekklausu hjarta.
Samt voru ölturu um allt. Hvar se^
farið var um hinn forna heim. Og
er enn. Altari er reyndar í hvers man^
hjarta, oft fleiri en eitt. Og þó er