Syrpa - 01.06.1914, Síða 14

204
SYRPA
honum fram á þaö, að engin hætta
gæti stafaö af því, þó mér væri leyft
aö tala viö hana fáein orö í viðurvist
annara. Aö minsta kosti væri það
hættulaust aö láta hana vita aö eg
ætti erindi viö hana. Loksins gat
eg fei<giö hann til aö lofa því, aö
koma oröum til ungfrú Trent og fá
hana til aö tala viö mig, annaðhvort
í hans húsi eöa þá heima hjá henni
sjálfri, eins fljótt og auöiö yröi.
Kom þaö upp hjá honum, aö konan
hans var nákunnug þessari stúlku
og vissi hvar hún átti heima. Eg
skrifaöi nafn mitt, samkvæmt ósk
hans, í vasabók hans. Því næst
kvaddi eg hann og hélt heimleiðis.
Og eg var nú í léttara skapi en áöur.
29. Október
Loksins er eg þá búinn aö finna
ungfrú Trent. Hún er sérlega fríö
sýnum og höfðingleg, mjúklega vax-
in og elskuleg. Hún hefir fjóra um
tvítugt. Hún er saumakona, og
heldur til hjá gömlum hjónum í fimtu
götu hér fyrir norðan. Hún er ein
síns liös. Systkini á hún engin;
og móöir hennar dó í fyrra vetur.
Frændfólk hennar flest er á Eng-
landi. Og móðursystir hennar flutt-
ist þaöan tfl Winnipeg í sumar. Eg
hefi nú tvisvar talaö við ungfrú
Trent — í fyrra skiftið í húsi herra
Cranstones, en í síöara skiftiö heima
hjá henni. Eg sagði henni, í hvaöa
erindagjöröum eg væri kominn til
Ameríku, og skýröi eg henni frá
aöalefninu í bréfi móðurbróður míns.
Hún virtist skilja mig, þó eg talaöi
fremur bjagaöa ensku, og eg er viss
um aö hún trúir því aö eg segi satt.
hún segist muna eftir móöurbróöur
mínum. Hún var á tíunda eöa ell-
efta árinu, þegar hún sáhann. Kom
hann nokkrum sinnum meö William
Trent í hús fööur hennar. ,,Eg
man,að hann var stór maöur vexti“,
sagöi ungfrú Trent; , ,hann haföi ljóst
skegg, var bjartur yfirlitum, og
sagöur aö vera íslendingur. Og
faöir minn kallaöi hann: ,The Vik-
ing' “. — Eg spuröi hana, hvort
hún vildi fara vestur til Winnipeg á
næsta vori og hjálpa mér til aö finna
Madeleine Vanda. Hún tók því
ekki fjarri, en sagöist þurfa nokkurn
tíma til aö ráöa það viö sig, hvaö
hún ætti að gjöra í þessu máli. Ekki
kvaöst hún efa það, aö alt væri satt
og rétt, sem í bréfinu stæði, en hún
er hrædd um, að þaö muni kosta
mikla fyrirhöfn og æriö fé, að leita
aö þessari Madeleine Vanda, og
segir aö þaö sé eins víst, aö hún
finnist aldrei, því hún geti verið dá-
in, og þá sé alt okkar erfiöi og all-
ur sá kostnaöur til einskis. Eg
sagöist geta búist viö því, aö viö
hefðum ekkert upp úr þessu, nema
kostnaö og fyrirhöfn, en samt væri
eg fastráöinn í því, aö gefast ekki
upp aö óreyndu, því til mikils væri
aö vinna ef þetta hepnaöist. ,,Eg
heyri að þú ert hugprúöur piltur og
efni í æfintýramann“, sagöi ungfrú
Trent brosandi, horföi beint framan
i mig og varö rjóð í kinnum; ,,og
eg veit líka aö þú ert ráövandur,
eins og móðurbróöir þinn, því þér
var þaö innan handar, aö fara vest-
ur til Winnipeg og finna Madeleine
Vanda, án þess aö láta mig vita
nokkuð um þaö; og eg er líka viss
um, aö margur heföi gjört þaö í þín-
um sporum. — En samt þarf eg aö
þekkja þig betur og hugsa mig lengi
um, áöur en eg legg út í þetta meö
þér. Eg ætla aö skrifa móðursyst-
ur minni, sem nú er í Winnipeg, og