Syrpa - 01.06.1914, Síða 24

214
SYRPA
vesti viðureignar. BaS hann Ara
að ljá sér að eins eitt valið skip til
gangs, og skipað hinum röskuslu
og hugprúSustu drengjum er ffi
mætti í héraSinu og með því liði
kvaðst hann myndi reyna við Bullu-
franka og sjfi. hver þeirra yrði
giftudrýgri. Kvað hann Bullu-
franka vera hinn listfimasta mann
er stigið hefði fæti á íslenzka jörð,
um langan aldur. Hann væri allra
manna vopndjarfastur og fráastur á
fæti, og syndur eins og selur. KvaS
hann þetta verða hans átjándu or-
ustu, og slyppi hann undan nú,
myridi hann verSa ellidauSur. Ari
sagði aS öllu skyldi hagað svo sem
hann Óskaði; skipið væri til reiðu,
og auðvelt myndi að fá nóga röskva
liðsmenn til fylgdar.
Þorleifur valdi nú úr öllum liSs-
mönnum Ara sýslumanns einungis
12 menn og voru þeir allir rammir
að afli. Bjó hann þá út sem bezt
hann kunni aS vopnum og aS eins
með langskeptar axir og sverð.
Byssur voru þá fremur fágætar, og
var að eins ein með í förinni er Þor-
leifur hafði valið sjálfum sér að
vopni, og kvað hann þarflaust að
hafa þær fleiri, Bar hann það og
fyrir að hin þungu vopnin væri eigi
sitt meðfæri ef til höggorustu kæmi.
MeS byssunni myndi hann gera mest
gagn. Með þetta einvala lið sitt
hélt hann norður til Æðeyjar. Lenti
hann í leynivog á vesturhlið eyjar-
innar, og sem næst virki ræningj-
anna er stóð austanmegin, og all
nærri Æðeyjarhöfn. Þar skildi Þor-
leifur við menn sína, og bað þábíða
sín um stund. Kvaðst hann verða
aS sjá virkisbúa áður en atför væri
hafin, og líta eftir umbúnaSi þeirra
öllum og háttalagi. Spánverjarnir
voru þfi heima allir að virki sínu
og gættu lítt að sér, enda auðvelt
að sjá þaSan alt, ef ófrið bæri aS
höndum. Þorleifur komst þó að
virkinu fin þess ræningjarnir yrðu
hans varir, og þuldi yfir þeim öll sín
kröftugustu fræSi, og hélt að því
loknu aftur til manna sinna, og
kvað nú all undirbúið að gjöra á-
hlaup á ránsmannabælið. Þorleifur
gekk fremstur, og skipaSi hinum
öllum að stíga nákvæmlega í sömu
sporin, og ganga í þéttri röð. Þessu
hlýddu þeir umvrðalaust. Ekki sfiu
ræningarnir neitt til ferða þeirra
fyr en þeir voru komnir fastað virk-
isdyrunum. Varð þeim felmt við,
og þrifu byssur sínar í snatri og
miðuðu allir í senn á hópinn gegn-
um virkisgluggana. En nú brást
þeim bogalistin, því byssur þeirra
neituSu að gjósa blýi og eldi yfir
Þorleif og félaga hans, þessum dutl-
ungum hins ægilega morStóls voru
þeir óvanir og urSu hamslausir af
bræði. Þeyttu þeir byssunum frá
sér, og gripu til sverða sinna. Rudd-
ust þeir á dyrnar meS grimdarlátum
sem soltin óargadýr. Á meðan hafði
Þorleifur raðaS mönnum sínum
beggja megin dyra, og skipaöi þeim
aS höggva hvern þann er útgöngu
reyr.di úr virkinu. LagSi hann ríkt
á við þá að láta engan sleppa undan
og allra sízt Bullufranka sjálfan.
En honum hafSi hann líst fyrir þeim
áðtir. Hinir hamrömmu ísfirðingar
tóku hraustlega á móti ræningjun-
um og sýndii fullkomlega að þeir
voru þeirra jaínokar enda þótt vargs-
æðið væri minna. Er þaö ekki að
orðlengja aS þar féllu allir Spánverj-
arnir, hver um annan þveran, undir
hinum þungu axarhöggum,og komst
enginn út nema Bullufrank-i einn.