Syrpa - 01.06.1914, Síða 27

ÍSLENZKAR ÞJÓÐSAGNIR
217
sama nafnið. Vera má aö þar hafi
verið sjávarhellir á seytjándu öld,
og berg-iö hafi síðan hruniö niöur.
Og gæti þá veriö aÖ ræninginn hafi
ætlaö sér aö bjarga þar lífi sínu.
V.
Þaö var eitt sinn snemma dags
í JúlímánuÖi, aö menn sáu skip eitt
mikiö á sveimi frain á djúpinu. Þaö
skreið liægt undan hafgolunni, og
var óséð í fyrstu hvert þaö ætlaöi.
— Eftir atferli þess og útbúnaði aö
dæma þóttust menn sjá aö það væri
ræningjaskip;endaeygöú sjónskarpir
menn aö fjöldi manna stóö á þiljum
uppi. Flestir urðu óttaslegnir mjög
sem von var. Þessir féndur voru
þá árlegir gestir við íslandstrendur
og jafnan ills von úr þeirri átt.
Þegar framleið á daginn, breytti
skipið stefnu sinni til Ögurvíkur.
Hraöboði var þegar sendur til Þor-
leifs á Strandseljum og hann beðinn
að koma sem skjótast. Þorleifur
brá viö í snatri og kom til Ögurs
um þaö leyti sem skipverjar steyptu
atkerum að grunni. ,,Hvaö er nú
til ráða?“ spuröi Ari, og var auð-
heyrt á röddinni aö hann var illa
smeikur. ,,Öllu er óhætt“, mælti
Þorleifur og glotti. ,,ÞaÖ sæmir
illa, aö valdamenn og stórhöföingj-
ar skjálfi af hræöslu fyr en vesal-
mennin“. ,,Skal þá ekki senda
menn um héruö og safna því liöi
sem fæst?“ spuröi Ari, nokkru hug-
djarfari en áöur. ,,Þess gjörist
engin þörf“, sagöi Þorleifur, „enda
nú oröiö um seinan. En eg mun
sjá ráö til, sem dugir“.
Völlur einn mikill og sögufrægur
er í Ögurtúni aöneöan, sem síöan er
,,Sprengir“ kalláður. Þangaö skip-
aöi nú Þorleifur aö bera öll þau orf
og hrífur seni til væri á heimilinu.
Einnig tunnur og sái, kláfaogkyrn-
ttr, og allskonar aöra búshluti er til
voru, og strá því víösvegar, eöa sem
dreifast um allan völlinn. Þessu
var hlýtt umyrðalaust, því Ari bar
mikiö traust til Þorleifs undir þess-
um kringumstæðum. Á meðan þetta
gjörðist settu ræningjarnir úl marga
báta, og mönnuðu þá vel. Stóöst
það á endum að ræningjarnir voru
tilbúnir að hefja landgönguna, er
Þorleifur haföi lokiö viö aö raöa niö-
ur sínum fylkingum víösvegar um
,,Sprengir“. Tunnur og stór-sái
haföi hann fremst. Það voru Golí-
atar í fylkingum hans og höföu for-
ystuna; en smærri barélin setti hann
aftar, ásamt orfutu og hrífum, öx-
um, sleggjum og hömrum og ööru
þess konar dóti.
Ræningja bátarnir héldu þegar
til lands, er þeir voru tilbúnir og
var liöi fylkt þar niöur viÖ sjóinn.
En þegar þeir komu að neöri tak-
mörkum ,,Sprengis“ brá þeim illa í
brún. Þar stóð fyrir þeim ógrinni
hers útbúiö til orustu, og lét heldur
ólmlega. Þaö voru hreint ekki
menskir menn alt saman, heldur
tröll og jötnar, meö járnása og
Högna-kylfur í höndum, sem öskr-
andi og beljandi geystust þar fram
til orustu. Og svo hræöilegir voru
þeir ásýndum, sem þar væri komnar
hinar Ijótustu ófreskjur undirheima.
Ræningjunum leist illa á blikuna.
Þeir lögöu þegar á fiótta, og rudd-
ust út í báta sína svo geyst að marg-
ir steyptust í sjóinn og voru dregnir
inn af sundi.
Léttu þeir svo atkerum í skyndi,
og snöru skipi sínu til hafs. En þá
bar seint undan, er byr var nálega
enginn.