Syrpa - 01.06.1914, Qupperneq 28

218
SYRPA
Nú héldu menn að öllu væri lokið.
En Þorleifur sagfði að ekki væri rétt
að láta þá steppa undan, ef annars
væri kostur, þeir myndi þá leggja
annarsstaðar að landinu og ræna
þar og drepa. Ari bað hann sjá
fyrir því, ef hann mætti. Þorleifur
kvaðst reyna myndi.
Fær hann sér þá mjólkurtrog eitt
mikið og fylti það með vatni nær því
á barma, og bjó um eftir fullkonin-
ustu reglum listar sinnar. Sagði
hann Ara að betra myndi að fólk
hans héldi sér innivið um stund.
Ari kvað svo vera skyldi. — Þá tók
himinn að sortna í suðurátt, og dró
upp fyrir sjóndeildarhringinn bik-
svart ský með einkennilegri lögun.
Þorleifur dýfði einum fingri í trogið
og gjörði gára á vatninu. Þá fór
að kasta stormkviðum á sjóinn, og
ræninga skeiðin tók til skriðs fram
úr Ogurvík. Þorleifur deyf þá þrem
fingrum í trogið og rótaði hraðar í
vatninu. Stormurinn harðnaði þá
um helming og rifnuðu seglin öll í
smá pjötlur á ræningja gnoðinni.
Þá deyf hann allri hendinni í trogið,
og gjörði þar öldur svo stórar að
féll yfir trogbarmana. Þá herti
líka storminn svo afskaplega, að
ræningjaskipið kastaðist á linningar
og brotsjóir gengu yfir. Strengir
og stög hrökku þá sundur sem
brunninn þráður og siglutrén brotn-
uðu niður við þilfar og féllu útbyrð-
is. Alt af sortnaði meir og meir,
og 'ait lék á titringi eins og himinn
og jörð væri að hrynja saman. Þeir
sem eigi vissu liver olli þessum ó-
sköpum héldu að komin væri dóms-
dagur, og fóru að þylja bænir sínar.
Einungis Ari ríki og fieimamenn
hans, vissu vel að það var Þorleifur
gamli á Strandseljum sem stjórnaði
þessum feikna stormi, svo öllu þar
var óhætt.
Stormur þessi varaði þó ekki
lengi. En þegar honum slotaði og
birti til, var ræningjaskipið horfið.
Allir töldu víst, að það væri nú á
mararbotni.
Nokkru síðar kom þó fregn sú,
að skip eitt mikið og mastralaust,
hefði rekið upp á grænuhlíð norðan
megin ísafjarðardjúps og brotnað
þar í spón, en skipverjar allir látið
þar lífið. Af ýmsum munum er
fundust úr skipi þessu, varð ráðið,
að það var frá Algier á Afríkuströnd-
um.
VI.
Þorleifur var eitt sinn við fiski-
veiðar í Bolungarvik. Hvort liann
var formaðnr eða háseti er eigi
kunnugt.
Á Stigahlíð, sem þar er all-nærri,
er gömul fornaldardys og kölluð Öl-
vers haugur. Ekki er neitt kunnugt
um haugbúa þann, þvi hans er
hvegi getir í íslenzkum fornsögum.
Þegar fiskur er á útmiðum er róið
þar fram með landi. Skipverjar
báðu Þorleif eitt sinn er þeir röru
þar framhjá, að lofa sér að sjá pilt-
inn, ef liann orkaði nokltru með
kraftaljóðum og kyngi sinni. — Þor-
leifur var tregur til, og kvað enga
nauðsyn að knýja dauða menn fram
úr gröf sinni, til að svala forvitni
manna. Fyrir þrábeiðni þeirra lét
hann þó tilleiðast. Þá kvað hann
þessa vísu:
Bölvaður ölver bröltu fram úr bæli
þínu,
kynja draugur kvalin pínu
komdu og hlýddu máli mínu.*)
*) Líklega hefir engin alþýöuvlsa veriö