Syrpa - 01.06.1914, Qupperneq 43

kAGNHILDUR
233
höfðu orðið þess vör einn sunnudag
undir sálmasöng að Skarlie liafði
fögur hljóð, og góða söngrödd, eftir
það varð liann iðulcga að skemta
með söng sínum.
Þessi útlendu lög hljómuðu þarna
í fámenninu eins og frá fullkomnari
tilvei'u, frjálslegri kringumstæðum,
og öflugri framkvæmdum, þau áhrif
hóngu eins skýbólstur yfir hug-
skotsjónum hennar. 3?au voru
hinar fyrstu inyndir sem vöktu
nokkra virkilega löngun eða þrá.
—Það væri einnig óliætt að full-
yrða, að það hafði verið í fyrsta
skifti sem hún var þess vör livað
söngur væri. Ilún fann til þess
einu sinni, þegar hún var að æfa
sig undir það að syngja eftir nót-
um, að þessi laglausi söngur, væri
eins og vængjasláttur í búri, og að
hann flögraði eftir veggjunum, dyr-
unum, með stöðugri enn árangurs
lausri þrá.—Já, að lokum virtist
henni hann vera eins og köngulóar
vefur, ofinn yfir innanstoksmun-
ina.
Með lians söngva gat hún setið
alein úti, meðan hún raulaði þá
fyrir munni sér, runnu liinir marg-
víslegu litir skógarins saman í eina
heild, eða eina mynd, eftir því hafði
hún aldrei tekið áður. Hinn sterki
litur og hið þétta lauf á trjátoppun-
um, og hin heiðbiáa fjallahlíð, virt-
ist að miklu leyti yfirbuga hana;
lækjarniðurinn hafði aðdráttarafl.
Hitt sem liafði mikil áhrif á Magn-
liildi og gagntók hana að þessu
sinni, var frásaga hans, um orsök-
ina til þess, að liann varð haltur.
Hann liafði á sínum yngri árum
bjargað 12 votra gömlum svein, út
úr brennandi liúsi, lionum varð
fótaskortur, svo liann féll undir
liið hrynjandi hús, með piltinn í
fanginu. Báðir voru þeir drcgnir
fram, pilturinn als ómeiddur, enn
Skarlie með biotinn annan fótinn.
Hann var nú orðin að mikilsmetn-
um manni í Vesturheimi.
I-lann átti að lifa, “honum hefir
verið ætlað eittlivað hlutverk.”
Þessi endurminning.!
Hugsanin um liennar eigin hlut-
verk, liafði hingað til legið í vetrar
búningi kirkjugarðsins, í átakan-
legum klukknaldjómi, nístandi
frosti og særandi gráti. Hún liafði
verið dimm og skuggaleg.
Nú fluttist hún yfir í hinar risa-
vöxnu stórboi'gir, hinum megin
Jiafs.
Við liafið, innan um skip, brenn-
andi liús, söngva og stórfcngleg ör-
iög.
Uþpfrá þessu dreymdi hana, liið
tilætlaða lilutverk sitt, sem eitt-
hvað stórt og mikið, enn í fjarlægð.
III.
Síðla sumars voru þær fermdar
allar þrjár stúlkurnar, þeim fanst
það öllum sjálffeagt að það sem þær
varðaði mest væri klæðnaðurinn
sem þær mundu fá fyrir þennan
hátíðlega dag.
Ennþá liafði Magnhildur ekki
fcngið klæðnað sem sniðinn og
saumaður hafði verið fyrir liana,
skyldi hún fá einn slíkan að þessu
sinni.
Nei! Dætur prestsins fengu nýja
silki kjóla, hún fékk umsaumaðan
gamJan svartan kjól sem var orðin
oflítill frúnni. Hann var of stuttur
og þar að auki of þröngur um mitt-
iö; enn liún gaf því varia nokurn
gaum. Hún fékk einnig lítin silki
vasaklút sem kenslukonan hafði