Syrpa - 01.06.1914, Qupperneq 55

SNÆBJARNAR SAGA.
FÆREYSK ÞJÓÐSAGA.
Laust eftir aldamótin löOO bjó í
Hvalbæjarþorpi í Suðurey konungs-
Jandseti einn ungur, á bæ þeim,
er heitir í Nesi. Hann var Jívæntur
og gáfu líau lijón son, er skírður
var Snæbjörn. Tveim mánuðum
síðar léiit Jióndi úr landfarsótt, en
ekkja hans giftist áftur og eignaðist
1 þvf lijónaliandi son, sem skírður
var ólafur.
Hálfbræður þcssir ólust upp sam-
an, en við næsta ólíkt atlæti. Því
móðir ])eirra unni Ólafi meir
en frumburði sínum, og Jét l)að á-
sannast í smáu og stóru. Snæbirni
varð því kalt í geði til móður sinn-
ar á ungum aldri, og leit oft óhýru
auga til bróður síns, er liafði svo
mikið ástríki af móður sinni og
l)líðu-atlot, en hann að jafnaði at-
yrtur og barinn.
Kcrling var ein á bænum, erkcndi
í brjósti um liið föðurlausa olnboga-
barn, og átti hapn jafnan athvarf
lijá lienni í raunum sínum. Hún
liét Elísabet, en var að jafnaði ekki
kölluð annað en fjósakonan.
Sveinarnir uxu upp, og gerðust
miklir vexti og gervilegir, og röskir
verkmenn. Snæbjörn var fámáll,
óþýður og stygglyndur, en Ólafur
þýður og Jéttlyndur.
Þegar Snæbjörn var tvítugur að
aldri, varð móðir lians ekkja í ann-
að sinn.
Sama vor feldi Snæbjörn ástar-
hug til ungrar stúlku, er Sunnifa
liét og var dóttir hjáleigubóndans
í Nesi. Hún var fríð sýnum, blá-
eyg og bjartleit, og hafði mikið hár
og fagurt.
Hann gerðist sjálfur léttur í lund
og kíítur í þann mun^,
Þar var cinhvern dag um haustið
cftir, er honum varð gengið lieim í
kotið til Sunnifu. Þá er bæjardyr-
unum lokið upp, og kemur þar út
karlmaður og gengur heim að Nesi.
Snæbjörn veitir lionum eítirför, og
sér, að það er ólafur bróðir lians.
Hann neytti hvorki svefns né mat-
ar né mælti orð frá munni 3 sólar-
liringa samfleytt. En þriðja dag að
kveldi kemur liann að máli við
Sunnifu.
“Eg sá hann ólaf bróður minn
ganga út frá þér fyrir 3 nóttum,”
mrelti hann hcldur stygglega.
Sunnifa livesti á liann augun.
“Kanske þú sért heitin honum,”
segir Snæbjörn, og er all-ófrýnn.
“Er mér skylt að gera þér grein
fyrir því?” anzar Sunnifa.
Snæbjörn gengur að lienni og eld-
ur brann úr augum lians.
Sunnifa sj)ratt uþp í móti og
segir, titrandi af reiði:
“Hefir l)ú nokkurn tfma beðið
mín, Snæbjörn, eða talað við hann
föður minn,. eða hefi eg nokkurn
tímann liagað mér svo við þlg, að
þú þurfir að láta svona.?”
Snæbjörn liorfir í gaupnir sér og
svarar engu. En Sunnifu brá svo
við, að hún fer að gráta.
Stundu síðar segir liann í liálfum
liljóðum:
“Hverju svaraðirðu honum ólafi?”
“Eg svaraði engu; hann faðir
minn svaraði fyrir mig.”
“Hvað sagði hann?”
“Fáir þú byggingarbréf konungs
fyrir jörðinni, ölafur, þá máttu
ciga stúlkuna.”
“Og veitir þú mér sömu kosti?”