Syrpa - 01.06.1914, Síða 56

246
SYRPÁ
“Það gcri cg hiklaust, Snœbjörn;
]>ví sá er vilji föður míns.”
Nes cr konungsjörð, og á ]>ví að
löguin elzti sonur ábúðarréttinn
cftir föður slnn iátinn. Gat því
énginn efl á því leikið, að Snæbjörn
var rétt borinn til þess ííkis, cn
ckki ólafur. Þetta liafði Elísabet
kerling sagt honum oft, en jafnan
bætti því við: “Varaðu ]>ig á henni
móður þinni; ]>ví henni býr annað
1 liuga.”
Snæbirni skiidist nú, að kerling
mundi hafa rétt að mæla, og gcrð-
ist enn hljóðari og þungbúnari en
áður.
Það var kveld eitt vorið eftir, cr
Snæbjörn kom af sjó, að Elísabct
kerling kallar liann á cinmæli, og
segir lionuin grátandi, að morgun-
inn eftir ætii ólafur að bregða sér
til Þórshafnar í ]>eim crindum, að
fá byggingarbréf fyrir jörðinni hjá
fógeta konungs ]>ar.
Hún liafði staðið á hleri og heyrt
]>á ráðagerð þeirra mæðgina.
“Eg fer líka,” mælti Snæbjörn, og
tók svo fast um stoðina, sem þau
stóðu við, að blóð stökk undan
nöglum honum.
Hann gengur rakleiðis inn til
móður sinnar. Hún var háttuð og
sofnuð. Hann kveikir á blysi og
Jileypir loku fyrir hvílugólfið.
Móður lians varð byit við, er hún
vaknar og sér hann standa upp
yfir sér með blysið í hendinni, lield-
ur ófrýnan ílits.
“Er eg ekki eldri sonur þinn?”
mælti hann í hásum róm.
Hún jankaði því.
“Og býr þú ekki á jörðinni við
byggingarbréfið hans föður míns?”
Það fór að fara um móður hans.
“Og nú ætlar þú að svíkja mig,”
æpti liann.
Hún breiddi upp yfir höfuð. En
Snæbjörn reif ofan af henni, og segir
grimmúðugur á svip:
“Láttu mig fá peningana fyrir
byggingarbréfinu. Það cru 13
mörk. Eg hef aldr.ei fcngið ncitt
kaup iijá þér.”
“Eg á þau ekki til, eg á þau ekki
til, Snæbjörn,” mælti hún og bar sig
all-aumlega. Hún sér, að hann veif-
ar blysinu, svo að hvílugólfið fyll-
ist reyk úr liarpeisnum, og þykist
vita að hann muni ætla að brenna
liana inni, ef hún láti ekki að orð-
um lians.
Hún skreiðist ]>á á flakk, lýkur
upp kistu og tekur upp peninganu
handa honum. Hann tók við þcim
og fór.
Morguninn eftir í dögun var át-
tæringnum hrundið á flot, og ski)>-
aður mönnum. Þeirra á meðal
voru tveir móðurbræður þeirra
bræðra, og föðurbróðir ólafs, gam-
all bóndi, er bjó á Skála.
Þegar þeir voru feröbúnir, kemur
Snæbjörn og hefir fcrðaskrínu sína
undir hendinni. Ilann stígur á
skip, sezt aftur í og tekur við stýri.
Enginn segir neitt við því.
Ferðin gekk vei, og komu þeir til
Þórshafnar um miðjan dag, og taka
sér þar gistingu liingað og þangað.
En ckki voru þeir liræður sam-
nátta.
Snæbjörn gengur á fund konungs-
fógeta fyrir kveldið, telur þar fram
féð, er liann hafði hrætt út úr móð-
ur sinni, og vill fá byggingarbréf
fyrir jörðinni, með ]>ví að hann
kveðst vera til þess borinn. Pógeti
svarar fáu, en fær honum kvittun
fyrir gjaldinu.
Síðar um kveldið hittir Snæbjörn
nokkra förunauta sína og aðra
kunningja. Þeir lögðu lag sitt
saman og fengu sér í staupinu.
Snæbjörn varð dauðadrukkinn og
fer þá að raupa af því í ölæðinu, að
nú verði öll vélabrögð bróður lians
til ónýtis, því að nú hafi hann,
Snæbjörn, fengið byggingu fyrir
jörðinni lijá fógetanum. Og hann
bauð ]>eim öilum í veizluna sína.
En meðan Snæbjörn var í ]>essu
svaili, fer Ólafur og finnur fógetann.
Hann hafði frændur sína í för með
sér. Bóndinn gamii á Skála, föður-
bróðir hans, kvaðst ábyrgjast hann.
Tuttugu mörk silfurs hafði hann
meðferðis — fókk þó ekki kvittun
nema fyrir 13—og þar að aukl bæði