Syrpa - 01.06.1914, Qupperneq 61

FLÖSKUPÚKINN
251
Þér g-etiö þá ekki selt hana meiraen
eitt cent, Ofí sá sem kaupir liana —
— Hann kemst ekki lengra.
Sá sem hefði keypt flöskuna, hefði
aldrei getað selt hana aftur; flaskan
og púkinn hlutu að fylgrja honum í
gröfina og svo hefði hann kvatist
um alla eilífð í óslökkvandi eldi.
Húsráðancli féll á kné fyrir Kífa
og hrópaði: i,Kf,r bið yður í öllum
g-uðanna bænum að kaupa af mér
flöskuna; þá skal eg gefa yður aleigu
mína. lig; var heimskingi, þegar
eg keypti hana svona lágu verði.
Eg var búinn að sóa fjármunum
annars manns, og hefði verið látinn
í fangelsi, hefði eg ekki getað borg-
að þá aftur“.
,,Vesalingur“, sagði Kífi. ,,Þér
stpfnuöuð sál yðar í hættu, með því
að kaupa fiöskuna þessu verði, að
eins til þess að komast hjá réttlátri
refsingu fyrir yfirsjón yðar. Fáið
mér fiöskuna; hérna er fimm centa
peningur. Komið með smápening-
ana, sem eg á að fá aftur; þér haflð
þá líklega á reiðum höndum.
Kífi hafði getið rétt til; pening-
jtrnir voru á takteini, og hann tók
við flöskunni af húsráðanda.
Kífi var varla búinn að taka um
flöskustútinn, þegar hann óskaöi
þess í hálfum hljúðum, að hann væri
orðinn heill heilsu aftur.
Þegar hann kom heim í herbergi
sitt um kvöltlið klscddi hann sig úr
öllum fötunum framanvið spegilinn,
og þá sá hann ítð höruntlið var alls-
stað.ar hreint og heilbrigt eins og á
hvítvoðungi. En þá brá svo undar-
lega við, þegar flaskan var búin að
vinna kraftaverkið, að hugur hans
breyttist algerlega. Hann hirti ekk'
niinstu vetund um holdsveikina, og
litlu meira um Kókúa. Hann mundi
þá ekki eftir neinu öðru en því að
hann var orðinn bundinn við þessa.
flösku um tíma og eilífð, og gat
enga'lífsvon haft framar. Honum
fanst hann ekki vera orðinn annað
en kalakurl, sem brenna ætti í eltl-
inum hjá kölska um alla eilífð. Hann
sá í antla logana gjósa upp yfir höf-
uð sér. Hjartað barðist af angist
og honum sortnaði fyrir augum.
Það-var komið kvöld, þegar hann
kom aftur til sjálfs sín, og var þá
farið að leika söngva á gistihúsinu.
Hann fór þá niður í gestasal-
inn af því hann var hræddur að vera
einn. Hann gekk þar um gólf inn-
an um gestina, sem voru háværir
og glaðværir, og hlustaði á hvernig
söngmennirnir hækkuðu og lækk-
uðu tónana, og horfði á hve>nig
söngstjórinn stýrði sönghraðanum.
En jafnframt heyrði hann brestina í
eldinum hjá kölska, og sá rauðar
eldtungurnar teygja sig upp úr botn-
lausu djúpinu. Alt í einu var farið
að leika vikivakann sem Kífi halði
sungið með Kókúa, og þegar hann
heyrði sömu tónana, fékk hann
kjarkinn aftúr.
,,Það verður ekki, afturtekið sem
gert er“, luigsaði hann, ,,og eg get
enn tekið því góða jafnframt hinu
illa“.
Síðan tók hann sér far með fyrsta
skipi til hafeyjar, og giftist Kókúa,
svo fljótt sem því var viðkomið; og
og eftir það settust þau að í geisla-
húsinu uppi á fjallinu.
Kífi var jafnan rólegur, þegar
liann var hjá konu sinni, en þegar
hann var í einrúrrii, ásólti hann
þunglyndi og hræðsla. Hann heyrði
snarka í eldinum, og sá í rauðan
logann niðri í bqtnlausu djúpinu.
Kókúa elskaði mann sinn af öllu