Syrpa - 01.06.1914, Qupperneq 62

252
SYRPA
hjarta, og hló hugur í hrjóstí í hvert
sinn er hún sá hann. Hún var svo fríÓ
sýnum og fagurlega limuð, að hver
sem sá hana, hlaut aö verða gagn-
tekin af unun og aödáun. Hún var
glaðleg og skemtin, og hafði jafnan
vinsamleg orð að mæla.
H ún gekk um húsið og söng eins
og fugl allan daginn, og ekkert í
húsinu var eins yndislegt eins og hún
Kífi horfði á hana, og hlustaði á
söng hennar með aðdáun, en hann
þurfti við og við að leita einverunn-
ar, til þess eð gráta og barma
sér yfir þeirri ógæfu, sem hann hafði
bakað sér til að geta gifst henni.
Svo varð hann að þurka af sér
tárin, og þvo sér unt augun, og fara
út á svalirnar, til þess að syngja
með henni og svara brosi hennar,
þó að óttinn og angistin nísti sál
hans.
En svo fór Kókúa smám saman
;tð verða þungstigari, og söngurinn
sjaldgæfari, og hún grét oft í ein-
rúmi, eins og maður hennar. Þá
voru þau sjaldan saman, en sátu
lengst um á svölunum, sitt hvoru
megin hússins.
Þunglyndið lagðist æ meira á
Kífa, svo að hann tók varla eftir
umskiftunum, en þótti því betur,
sent hann fékk betra næði til að
vera einn, og ryfja upp harma sína,
og þurfti sjaldnar að dylja sorg sína
með uppgerðarkæti. En einn dag
þegar hann var að ráfa um húsið,
heyrði hann eitthvert hljóð skamt
frá sér, líkt pg barn væri að gráta.
Ilann gekk á hljóðið, og fann þá
konu sína sent lá þar á gólfinu, með
hendurnar fyrir andlitinn, og grét
sáran.
,,Þú hefir að vísu ástæðu til að
gráta í þessu húsi, Kókúa, sagði
Kifi; ,,en þó get eg sagt það með
sanni, að þú hefðir sjálf átt að geta
verið ánægð“.
,,Ánægð!“ hrópaði Kókúa. „Með-
an þú varst einn í geislahúsinu þínu,
Kífi, þá var það mælt allstaðar hér
á eynni, að þú værir hamingjusam-
ur maður. Bros og söngur léku
þér á vörum, og svipur þinn var
bjartur eins og morgunsólin. Svo
giftist þú vesalings Kókúa — og
guð veit hvað henni er vant — en
síðan hefir þér aldrei leikið bros á
vörum. Ó, ó! hvað getur það verið
sem ntig vantar? Eg hélt eg væri
falleg, og eg vissi að eg elskaði þig.
Hvað hefi eg gjört, svo að eg hafi
getað leitt þessa ógæfu yfir eigin-
mann minn ?“
„Vesalings Kókúa“, sagði Kífi,
og settist hjá henni, og ætlaði að
taka í hönd henni, en hún kippti
henni að sér. ,,Veslings Kókúa“,
hélt hann áfram, „veslings barnið
ntitt ! Elsku stúlkan mín ! Eg ætl-
aði að hlífa þér við þessum hörm-
ungum; en nú ætla eg að segja þér
upp alla sögu. Þá veit eg að þú
kennir í brjósti um vesalings mann-
inn þinn, og þá færð þú aðvita, hve
heitt hann hefir elskað þig —r að
hann hefir boðið byrginn ógnuni og
skelfingum myrkravaldsins, til þess
að geta notið ástar þinnar — og
hversu heitt hans vesæla glataða
sál elskar þig enn þá, að hánn skuli
þó geta brosað, þegar hann horfir
á þig-
Síðan sagði hann henni alla sögu
sína frá byrjun.
,,Þetta hefir þú gert mín vegna“,
hróþaði hún upp yfir sig. ,,Þá hefi
eg enga ástæðu lil að syrgja !“ Svo
fieygði hún sér í faðrn houum, og
fór að gráta aftur,