Vekjarinn - 01.12.1903, Síða 6

6
Kveiktu á jólatrjenu!
Jólin eru hátíð gleðinnar og þá ættu engin tár
að sjást nerna gleðitár yíir fæðingu vors blessaða
freisara. En jeg er farinn að þekkja lífið og veit
að margir eiga líka bágt á jólunum, og einmitt af
því að Drottinn heíir tvisvar sent mjer þunga sorg
um jólin en jafnframt henni ríkulega huggun, langar
mig til að segja þeim, sem andvarpa um huggun
og hjálp á meðan aðrir gleðjast, gleymandi því miður
opt og einatt aðaigleðiefninu, frá því, sem jeg hef reynt
á jólunum. Með hjálp Guðs getur það orðið til að
stöðva eitthvert tárið.
Pað var tólfta hjúskaparárið mitt þegar sorgar-
skýið bar yflr okkur í fyrsta skipti um jólin. Samt
vorum við, elsku konan mín og jeg, alveg sjerstak-
lega gagntekin af fögnuði og þakklæti þá jólanótt.
Drottinn hafði geflð okkur 6 börn, og stuttu fyrir
jól höfðu 5 af þeim fengið illkynjaða barnaveiki, sem
þá var að ganga, svo við vorum orðin hrædd um
að Guð mundi ætla að taka eitthvað af þeim, Og
þótt við hefðum getað sagt með Job: Drottinn
gaf, Drottinn tók, sje nafnið Drottins vegsamað, —
þá var þó sú hugsun æði erfið fyrir hold og blóð,
og við biðum með angist og kvíða eptir því, að
refsivöndur Drottins hirti okkur. Enístaðinn fyrir
storm og jarðskjálfta kom ha:gur vindblær, og þegar
við væntum sízt, fór öilum börnunum að batna,
og það, sem veikast hafði verið, klæddist í íyrsta