Vekjarinn - 01.12.1903, Blaðsíða 7

7
skipti á aðfangadag jóla. Þess vegna voru hjörtu
okkar gagntekin af gleði og þakklæti við góðan Guð.
Yngsta barnið okkar var lítil stúlka nærri 3
ára gömul, sem hjet Elísabet. Hún var eina barnið
okkar, sem ekki varð veikt. Litla „Beta“ okkar var
mjög elskulegt barn, og hafði svo frábæra hæfileika
af jafn ungu barni, að alla furðaði á svörurn hennar
og spurningum, hún var yndi og eptirlæti okkar
beggja og allra, sem þekktu hana. Par að auki
elskaði hún Jesúm aí öllu sínu barnslega hjarta, bað
opt, og varð mjög fegin, þegar jeg eða kona mín,
sögðum henni einhverja frásögu úr lífi frelsarans,
einkum þótti henni vænt um að heyra jólaboðskap-
inn og um siðustu daga frelsara vors.----------Hefði
Drottinn minn spurt mig og sagt: „Jeg verð að
fá eitt barna þinna til að gróðursjeta það í himneska
garðinum mínum, hvert þeirra má jeg taka?“ Þá
hefði jeg svarað: „Æ, Drottinn minn, þú veizt að
jeg elska börnin mín öli, en yngsta barnið mitt
litia má jeg sizt missa, ef þú vilt lofa mjer að halda
því af náð þinni." — En þegar börnin hlupu glöð
í kring um jólatrjeð, voru að horfa á ljósin og sýna
hvert öðru jólagjafirnar, þá benti konan mín hljóð-
lega á „Betu“ litlu. Barnið stóð með spenntar
greipar og horfði brosandi á jólaljósin, það skein
svo mikil og innileg gleði úr augum hennar að and-
lit hennar var líkast engilsandliti. í sama bili greip
okkur sú hugsun, að þetta væri fyrirboði um að
Drottinn mundi kalla hana bráðlega burtu, og okkur
Yöknaði báðum uin augu. Jeg gekk til hennar og