Vekjarinn - 01.12.1903, Blaðsíða 40

40
gleðiblær var á andliti hennar, sem varla var von
um drykkjumanns konu. Örvænting og algjört kæru-
leysi toguðust á um hjarta hennar.
„Eru það jól! En það uppeldi!" sagði Gleðin.
í sama bili rak elzti sonurinn bilmingshögg í
borðið. „Þú hefur rangt við —“ eins og hann
kvað á.
„Pú lýgur því,“ svaraði faðir hans. Svo fóru
þeir allir að rífast og fljúgast á. Flaskan og borðið
fóru í ótal parta, „konan" flýði ofan og svo var sent í
næstu hús eptir mannhjálp til að skilja feðgana.
„Við skulum vita, hvort þessi aumingja stúlka
vill ekki opna hjarta sitt fyrir okkur," sagði Frið-
urinn.
Þau litu inn niðri og heyrðu að konan þar var
að reyna að hugga hana.
„Það er von að þjer þyki jólin daufleg," sagði
hún. „En hefur þú ekki reynt að biðja Guð að
hjálpa þjer? Þú veizt að prestarnir eru allt af að
tala um, hvað bænin sjo þýðingarmikil.“
„Jeg veit ekki hvað jeg á að segja um það.
Jeg kunni einu sinni margar bænir og fór með þær
i hugsunarleysi. Svo þegar jeg stálpaðist, var mjer
sagt að kristindómurinn væri tómar mannasetningar
og óvíst hvort nokkurt líf væri til eptir þetta. Reyndar
held jeg nú að þeir, sem töluðu mest, um þetta,
hafi með fram gjört það til að þagga niður allt sam-
viskubit og ótta vib afleiðingarnar af girndum sinum.
— En það er langt siðan jeg hef heyrt nokkurt gott
orð, jeg get okki farið í kirkju fyrir fataleysi; svo