Vekjarinn - 01.12.1903, Blaðsíða 32

V
32
bóndinn, sem seldi honum trjeð, hafði sagt í mikilli
geðshværingu: „Drottinn blessi yður, doktor Lúther. “
II.
Loks er komið kvöld. Börnin bíða í næsta her-
bergi. Dyrnar opnast, en faðir þeirra nefnir þau
ekki á nafn, af ótta fyrir því að nefna ef til vill
einu of margt. — Þau koma inn, en segja ekkert.
Tj-jeð var samt ekki lengi að draga þau til sín. Gjöf-
unum er úthlutað. Fyrst er talað í hálfum hljóðum
og svo hærra; fyrst er farið hægt og hijóðlega um,
svo er farið að hlaupa; fyrst er reynt að bæla hlát-
urinn og svo er honum gefinn laus taumurinn.
Barnahláturinn hressir og styrkir, það færist nýtt
líf i alla.
Lúther átti í baráttu við sjálfan sig. Hann
stóð við ofninn eins og árið áður og konan hans
og Melankton standa hjá honum, en honum íinnst
óviðfeldið að ekkert skuii virðast breytt. En þessi
tilfinning smáhverfur. Hefði verið hægt að spyrja
Magdalenu ráða, hefði hún leyft, já heimtað þenna
fagnað. Þessi hugsun veitti honum hugsvölun, og
hann fór smám saman eins og að sjá í anda hina
hugljúfu dóttur sína svífa glaða og brosandi meðal
systkina sinna. Svo eru nú jólin allt af jól. Tárin
geta raunar komið þá daga, en þau eru hreinni,
mildari og helgaðri en endranær. Eigi að síður
efaðist Lúther enn um hugrekki sit.t og þrok.
„Filippus," sagði hann, „þú ættir að taia Lil
barnanna í þetta skipti."