Vekjarinn - 01.12.1903, Page 9

9
sem hún hafði sjeð í anda á jólanóttina. Gyllti
engillinn, sem jeg hafði búið til og sett í toppinn á
jóiatrjeð, hallaðist nú yflr líkið með útbreiddum
örmum, og það var eins og hann væri komiun til
að segja: „Óttastu ekki barnið mitt, jeg flyt þjor
mikinn fögnuð, því að frelsarinn er fæddur í dag
fyrir þig.“ — Pá varð sál mín full af gleði og jeg
tók fiðluna mína af veggnum, — hún hafði hvílt
sig á meðan barnið var veikt, — og við gátum
sungið vonglöð í þrengingunni:
„Þó jeg sýnist sviptur vinum,
sveima einn um lífsins braut,
sorga rökkri svörtu hlaðinn,
sje jeg eina bót í þraut.
Hafi jeg Jesúm, Jesúm einan,
jeg hef sól, sem ávallt skín
Betlehems hin blíða stjarna
ber þann ljóma, er aldrei dvín.
Yertu sæl, eisku litla ijósið mitt, og gleð þig
undir himneskum jólatrjám, þangað til við fáum að
mætast aptur þegar góður Guð kallar migbuit úr
þessum synda heimi heim til sín.
Þannig voru fyrstu jólin, sem jeg iifði með
harmþrungnu hjarta og fjekk þó yflrgnæfandi hugg-
un. — Hin jólin, voru þrem árum síðar. Konunni
minni hafði sýnilega hnignað þegar Elisabet okkar dó,
þó hún væri örugg í trúnni. Læknarnir gátu ekki
bætt henni neitt, og kraptamir urðu smám saman