Vekjarinn - 01.12.1903, Síða 10

10
minni, svo ab jeg hugsabi opt dapur í bragði um
barnahópinn minn. Og þegar nú jólin nálguðust,
var jeg að hugsa um, hvort rjett væri að undirbúa
nokkra jarðneska jólagleði fyrst konan mín væri veik,
og hvort ekki væri nóg að gleðjast i anda yfir fæð-
ingu frelsara vors. Því að það er erfitt að vera að
undirbúa yiri fagnað og gleði, þegar hjartað er hryggt
allt til dauða.
Jeg talaði um þetta við konuna mína einu
sinni þegar jeg sat við sóttarsæng hennar, en hún
tók því mjög fjarri. „Elskan nrin,“ sagði hún, „er
ekki Jesús Kristur, Drottinn vor, orðið maðurtil þess
að reka brott ekki að eins synda eymd vora, heldur
og alla voru tímanlegu harma? Þú mátt ekki svipta
börnin okkar jólagleði þeirra, og því síður máttu
gefa söfnuði þínum svo slæmt eptirdæmi, að ekki
sje nóg trú á heimili prestsins til þess að jólagleð-
in geti komið þar, þótt sorg og veikindi sjeu fyrir.
Hraðaðu þjer, góði minn, að undirbúa allt til jól-
anna.“ Svo brosti hún blítt og hvetjandi til mín,
eins og hún hafði gjört þrásinnis meðan allt ljek í
lyndi; jeg hresstist sjálfur við það og blyggðaðist
min fyrir, hversu trúarveikur jeg væri. Guð veitti
mjer auk þess þá gleði að konan mín varð hress-
ari vikuna fyrir jólin, og gat farið í fötin stundar-
korn á daginn, og hafði hún þó ekki treyst sjer til
þess mánuðum saman. Þegar jeg svo kom heim
í rökkrinu og undirbjó eitthvað til jólagleðinnar,
bjó t. d. til lítinn garð til að láta jólatrjeð í, eða
tók npp gjafir tjl barnanna, og konan nrin sat föl