Vekjarinn - 01.12.1903, Qupperneq 12

12
Hún sagði þá aptur: „Góði minn kveiktu á trjenu,
svo ætla jeg að fara heim.“
Nú varð jeg að láta að orðum hennar. Jeg
gekk frá henni inn í stofuna, og fór að kveikja
ljósin, en lengi var jeg, því að jeg var æði-skjálf-
hentur. Þegar jeg var búinn að kveikja öll Ijós-
in, og geisladýrðin var orðin dásamlega fögur,
opnaði jeg svefrtherbergisdyrnar, og konan mín
sneri sjer að ijósbirtunni, sem lagði inn til hennar.
Hún hafði spennt greipar ofan á sænginni, augu
hennar tindruðu af ósegjanlegri gleði, og mjer virt-
ist ailt í einu að jeg sæi sama bjarmann á andiiti
hennar, og hafði verið á andliti hennar litlu dóttur
minnar síðustu jólin, sem hún var hjá mjer. Kon-
an mín horfði þannig litla stund á ljósadýrðina, og
sagði svo: „Sækta fiðluna þína, elskan mín, og
syngdu svo jólasálm með börnunum.“ Jeg sótti
fiðluna mína, bað guð að styrkja mig, og byrjaði
jólasálminn, en þegar jeg var kominn fram í miðj-
an sálminn, tók jeg eptir því að konan mín lypti
dálítið upp höndunum, og svo hnigu þær niður.
Jeg lagði frá mjer fiðluna, og horfði í augu hennar;
þau voru opin og sneru að jólaljósunum, en þau
yoi u brostin og hún var hætt að anda. Hún hafði
sofnað síðasta blundinn við jólaljósin okkar og fátæk-
lega sönginn, og var vöknuð aptur til jólaljósanna
himnesku og lofsöngs englanna á himnum. Rjett
í sama biii heyrðist klukknahljómurinn frá kirkju-
turninum, sern boðaði jólahátíðina og jólafögnuðinn,
og fyiir neðan gluggana okkar byrjuðu skólabörnin.