Vekjarinn - 01.12.1903, Side 18

18
En í Tívöld megum vjer ekki gleyma þjer Drottinn,
og þau ætla heldur ekki að gjöra það.“ —
III.
Svo sagði hann í hærri róm: „Komið börn.“
Þau hlupu öll til hans, og sáu þegar á svip hans,
að hann ætlaði að tala við þau um Guð. Pau urðu
því hálf-hissa, þegar hann sagði:
„Nú eruð þið búin að fá gjafirnar; eruð þið nú
ánægð með þær?“
„Já, pabbi.“
„En jeg er það ekki."
Börnin litu forviða hvert á annað. Þá sagði
Jóhann, sem var elztur: „Af hverju?*
„Jeg veit það,“ sagði þá Magdalena, „þegar jeg
er glöð, þá kyssi jeg.“
Öll börnin hrópuðu upp, og reyndu að teygja
hendur og munna til foreldra sinna, en Lúther ýtt.i
þeim frá sjer og sagði: Pii skildir mig, Magdalena,
að nokkru leyti. Það er gott að þið hugsið um
mig, sem er faðir ykkar, en jeg, jeg á föður á himn-
um, sem jeg vildi að þið hugsuðuð um fyrst og
fremst. — Hvaðan eru þessar gjafir? — Frá hon-
um, sem gefur allt. Um hvern talar þetta trje?
fað talar líka um hann, sem allt Ijós er frá. Haf-
ið þið nú þakkað honum? Eruð þið búin að blessa
hann fyrir gjafirnar?
Magdalena svaraði: „Já,“ — hin litu til jarð.
ar. En hún vissi að diembilæti skaðar ailt, og þó