Vekjarinn - 01.12.1903, Page 20

20
fyrstu jólanna, og hann, sem kom vegna allra, kem-
ur og vegna hvers einstaks hver jól. ■—- Boðskap-
urinn er mikill, og hver maður getur tileinkað sjer
hann, eins og Jesús hefði að eins komið vegna hans. —
Gleðin er og mikil, sem sjerhver maður getur hftndl-
að sem sína eign. Hvaða gleði skyldi vera meiri
en sú, að vita að synd sín er friðþægð og fyrirgef-
in, og maður sjálfur elskaður og frelsaður? — Frels-
aður! — Vitið þið hvað það er? —
Barn er að leika sjer á fljótsbakka; það dettur;
straumurinn ber það með sjer. Blómabrekkan er
að hverfa, sólin, mamma og pabbi, já allt er að
hverfa! — - En bíðum við. Hugrakkur maður hef-
ur sjeð barnið detta. Hann hleypur og varpar sjer
í ána, og ber það í land. — Frelsað! frelsað! enn
sá fögnuður!
Það er barn að villast út. í skógi; myrkrið er
komið, og hvergi sjest til vegar. Úlfarnir eru farn-
ir að ýlfra og það griilir í bjarndýr miili trjánna
líkt og vofu. En það er velvopnaður maður að
leita að barninu. Hann kallar á það og finnur það. —
Frelsað, frelsað, hvílíkur fögnuður.
Börnin min, þið eruð öll við þetta fljót, eða í
þessum skóg. — Blómabrekkan er lífið ykkar. —
En rjett ltjá fellur fljót syndarinnar, og brekkan er
hál, og blómin hylja það opt fyrir ykkur. Pið haf-
ið ftll rekið fæturna niður í fljótið. Jeg þekki barn,
sem skrökvaði nýlega; jeg held það hafi því miður
heitið, — — komdu Jóhann, vei tu ekki að _gráta
drengur minn, en hlustaðu á það, sem jeg ætla að