Vekjarinn - 01.12.1903, Blaðsíða 24

24
var að læra í Eisenach, varð jeg opt og einatt að
ganga hús úr húsi til þess að fá mjer kvöldmat.,
hvernig sem veðrið var. Þá var það ein hugsun
sem veitti mjer þrek, þótt jeg væri kaldur og svang-
ur, svo að jeg lagði ekki árar i bát: „Það er ekki
jeg,“ sagði jeg við sjálfan mig, sem stend hjer fá-
tækur og klæðlítill, en það er Jesús! það er hann,
sem fólkið annaðhvort opnar fyrir eða hrekur brott. “
— Hrekur brott? Jeg formælti þeim ekki, sem
hröktu Jesúm brott, en jeg aumkaði þá. Þegarjeg
fjekk góðar viðtökur, fannst mjer eins og nærvera
mín við borðsendann mundi flytja blessun Guðs inn
á heimilið. Stundum var jeg samt. kjarklitill. Jeg
var búin að ganga æðilengi eitt kvöid og þorði hvergi
að berja að dyrum. Alstaðar skinu jólaijósin, al-
staðar var gleði og alsnægtir. Jeg sagði með gremju
við sjálfan mig: „Það er hvergi rúm fyrir þigídag,
það eru allir of kátir til þess að skipta sjer af þeim,
sem grætur."
Jeg grjet beisklega. Mjer fannst, eins og traust
mitt á Jesú væri að þverra. Hálfdimmur gluggi
gaf mjer samt dálítinn kjark. Jeg barði að dyrum.
Á litlu jólatrje voru fjögur Ijós nærri útbrunnin, eitt
handa hvei ju barni; móðir þeirra var fátæk ekkja.
Það var tekið við mjer með opnum örmum, og það
voru blessaðir tímar, sem jeg var þar. Mjer finnst
það vera beztu jóiín, sem jeg hef lifað. Munið Jess
vegna cptir fátækllngunuiu um jólln,“ —