Vekjarinn - 01.12.1903, Qupperneq 29

29
1
Magdalena sat á fótskör út í horni; hún var
niðurlút og eins og í draumi. f'að var ekki í fyrsta
skipti. Þessi tólf-ára gamlastulka gekk opt niðurlút í
alvarlegum og leyndardómsfullum hugsunum. —
„Hún er að hálfu leyti hjá okkur,“ sagði faðir
hennar stundum, „og að hálfu leyti annars staðar."
------Hann ljet sjer því ekki verða bilt ,við þótt
hún væri hugsandi, og gjörði bendingu til hinna
að þau skyldu ekki trufla hana. En þegar hann
heyrði að hún var að tala við sjálfa sig, gekk hann
hljóðlega til hennar. —
Hún hjelt á vaxenglinum, sem hafði verið á
trjenu, og var að tala við hann. „Engillinn minn,
góði engill,“ sagði hún, „þú hefur flutt oss mik-
inn boðskap, og það er nú gott; en geturðu ekki
sagt mjer fleira? Mig langar til að vita eitthvað
Um Paradís, sem þú ert frá. Þegar jeg var ósköp
lítil, lýsti pabbi minn henni svo fyrir mjer, að það
væri stór garður fullur af fögrum blómum, ávöxt-
ttm og fuglum. — En hann trúir því samt ekki
bókstaflega, og jeg ekki heldur. — Það hlýtur að
Vera miklu dýiðlegra; — en jeg veit ekki hvernig.
Viltu nú ekki segja mjer um þetta? Mjer mundi
leiðast, ef Paradís væri svona, og Kristur ætlar
sjálfsagt ekki að gefa okkur neitt, sem okkur leið-
ist. Góði engillinn minn, segðu mjer, hvað gjört
er á himnum! Þú svarar engu! — Það er ekki
von. Jeg er flón, að vera að tala við vaxengil,—
brúðu. Drottimi minn og frelsari! Jeg sje þig
raunar ekki, en jeg veit að þú ort nálægur, já al-