Vekjarinn - 01.12.1903, Qupperneq 34

34
sagSi í morgun?" — Var það ekki rjett, sem jég
sagði áðan?“ sagði Melankthon.
„Pið hafið verið góðu englarnir mínir Kathar-
ína og Filippus. Guð launi ykkur það.“
„Nú er allt búið, doktor."
„Búið, Filippus?“
„Er það einskisvert að hafa heyrt yður?“
„Ó, Melankthon, áreynzlan var mikil; en jeg
finn, já, nú finn jeg að hjeðan af get jeg, í stað
þess að forðast allt, sem minnir mig á hana, leitað
þess og mætt því.“
„Pað er gott meistari, þjer þurfið ekki að leita
langt í burtu.“
„Ó, jeg veit það, hún er alstaðar, endurminn-
ingarnar eru alstaðar."
„Já, alstaðar, en —
„Hvaða svip seturðu upp Filippus, hvað áttu
við ?“
„Þa-ð er dálítið, sem gjörði mig óttasleginn áðan,
en ernú hætt því. Komið þjer og sjáið þjer, meistari!"
Lúther gekk fáein skref áfram, þá kom hann
auga á mynd, er var roist upp við þilið.
IV.
Myndin var á sama stað og Magdalena hafði
setið árinu áður. Það voru sömu drættir um aug-
un, sama þráin skein úr andlitinu, sem málaranum
hafði tekizt að varpa yfir geislum himnesku dýrðar-
innar, sem hún haíði verið að óska eptir. Pað var
Magdalena á jörðu, og þó jafnframt Magdalena í