Vekjarinn - 01.12.1903, Page 41

41
held jeg að Guð skipt.i sjer ekkert aí mjer. Jólin
flytja mjer ekki annað en beiskar endurminningar."
„Er það ekki hörmulegt að ekki skuli vera rúm
fyrir Jesúm, þar som er svona mikiJ eymd,“ sagði
Gleðin.
Þau komu að stórhýsi nokkru, þar sem allt var
fágað og prýtt. Skrautleg húsgögn, fín föt og stórt
jóiatrje átti að minna á jólin. En allar hurðir voru
harðlæstar fyrir þeim systkinum Frið og Gleði frá
Guði.
Tveir drengir voru að fljúgast á í illu rjett hjá
trjenu út af jólagjöfunum.
Heimasæturnar höfðu fengið feiknin öll af ýmsu
skrauti, en þær höfðu enga verulega ánægju af því,
aldrei þessu vant. Fær gátu ekki gleymt þvi, sem
gömul drykkjumannskona hafði sagt við þær kvöid-
ið áður, þegar hún var að sækja manninn sinn á
svínastíu föður þeirra, — en þær að labba út til
að spyrja hana maddömu Bæjarslúður, hvort það
væri satt að hún Manga og hann Jón heíðu sjezt
leiðast í gærkveldi. Drykkjumanns konan hafði þá
sagt við þær:
„Nú verða keyptar handa ykkur dýrindis jóla-
gjafir fyrir blóðpeningana, sem maðurinn minn og
aðrir vesalings drykkjumenn hrifsa frá hungruðum
börnum og heilsulitlum konum sínum. • Feir iifa í
eymd og fátækt með sínu hyski, en ykkar hyski
íiflr í sællífl og óhófl, en cinhvern tíma kemur að