Nýjar kvöldvökur - 01.12.1906, Blaðsíða 20

18
NÝJAR KVÖLDV^.
Nú sá Jak að góð ráð voru dýr, hann
kraup því niður og setti skrínið hæversklega á
gólfið, en þá slepti Aðalheiður sínu heljartaki
og greip skrínið, en um leið stökk Jak til dyr-
anna og ætlaði að hlaupa upp stigann til þess
að komast út um gluggann á lierbergi Bennie.
Gamli liðsforinginn De Forrest blístraði
móti honum eins'og fælnum hesti og bjó sig
til að hefta för hans, og um leið dundu högg
lögregluþjónsins á útihurðinni, og eins og píla
skaust Aðalheiður að dyrunum og lauk þeim
upp.
í þeim svifum hlóp Bennie upp sitgann
og segir við gamla manninn: »Láttu mig sjá
fyrir ræningjauum og hafðu þig í engri hættu«.
En gamli maðurinn var nú ekki alveg á
því að yfirgefa orustuvöllinn, og Bennie sá nú
sér til angurs og skapraunar að karlinn liélt á
sterkri eldtöng. »Komdu bara ofurlítið nær
kunningi«, sagði hersirinn við Jak og hristi
eldtöngina; »þú skalt fá að finna, að eg kann
að beita henni þessari«.
Rétt í því kom lögregluþjónninn að utan
og var nú Jak á milli tveggja elda og hímdi
ráðþrota við stigafótinn.
Alt í einu hrópaði gamli maðurinn upp
yfir sig og sagði: «Hver þremillinn er þetta
þó ekki Jak Lemon«, og Jak fann nú að hann
hafði mist grímuna.
»Við ráðum alvegvið hann«, tafsaði Benn-
ie við lögregluþjóninn; og við gamla manninn
sagði hann: »Hægan föðurbróðir, í öllum bæn-
um stiltu þig, þetta er bara gaman alt saman;
skilurðu það ekki«.
»Nú er svo komið að ekki er urn annað
að gera en fara á lögreglustöðina og reyna að
losast þaðan sem fyrst«, sagði Jak daufur í
dálkinn; «Reyndu, Bennie, aðfá föðurbróður þinn
að fara með okkur þangað«. Síðan snéri hann
sér við, lagði hendina á hjartað og laut djúpt
fyrir ungfrúnni og segir:
«Eg gef mig upp, sem sigraður maður á
yðar vald upp á náð eða ónáð, virðulega ungfrú!«
Aðalheiður studdist upp við dyrustafinn
og leit út eins og hún væri að fá aðsvíf. Hi
var auðsjáanlega eftir sig af aflrauninni.
Lögregluþjónninn leitaði grandgæfilega
Jak, sem stóð spakur eins og lamb til slátru
ar leitt og segir: »Eg finn engin vopn
honum«.
»Nei,« sagði Bennie drýgindalega, «e
náði skammbyssunni hans».
LögreglujDjónninn dróg upp handjárn o:
sagðist ætla að bregða þeim á piltinn, han
líti út fyrir að geta haft til sitt af hverju«.
»Nei nei, það er alls eiginauðsynlegt«,sagc
Bennie mjög óðamála, »eða heldur þú þa
föðurbróðir».
Karlinn stóð eins og þvara og vissi eg
hverju hann skyldi svara, en loks segir liann:
»Eg hefi engan botn í öllu þessu«
»Bíðum þá þangað til við komum út
sagði Bennie í bænarróm. »Aðalheiður, far þ
nú upp í þitt herbergi, hvað eiga þessar stöc
ur að þýða?«
»A ekki að rnnnsaka húsið«, spurði lösj
regluþjónninn, »hér kunna að vera fleiri þjó
ar, sem hafa falið sig í húsinu«.
»Nei, liann var aleinn« sagði Bennie, .mej
ákefð og flýtti sér að komast út o^^,«aði
föðurbróður sinn með sér.
»Heyrðu Bennie«, sagði Jak í spottanc
róm, »heldurðu að það væri ekki betra að þ
skryppir upp til þín og hleyptir þessum tveii
skotum út um gluggann, sem ákveðið var, áði
en við förum»,—
* *
*
Þegan út var komið, voru þeir svo hepij
ir að ná í lokaðan vagn til að aka í til lög
reglustöðvarinnar. Og nú fór Bennie fyrir al
vöru að gera móðurbróður sínum skiljanlegi
hvernig í öllu lagi. En verst þótti honun
að verða að segja frá þessu öllu út í yztu æs
ar í nærveru lögregluþjónsins.«
Liðsforingi De Forrest var í fyrstu allreic
ur og sagði:
- »Þetta eru einhver hin lúalegustu stráka
pör, sem eg hefi þekt, og tildrögin og tilgang
1