Nýjar kvöldvökur - 01.12.1906, Blaðsíða 6

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
«Reyndu að komast einhvern tíma ofan
af stólnum, Egill, annars verðurðu barinn,« sagði
Níels. Egill stökk niður af stólnum og settist
aftur á bekkinn. Hann var orðinn sótrauður
í framan, því að hann var bæði hryggur og reið-
ur, og skammaðist sín svo mikið.
Pegar kennarinn kom inn, var dauðaþögn
í skólastofunni. Hann hengdi upp yfirhöfnina
sína og hattinn sinn, og gekk svo um gólf
nokkrum sinnum. Þá kom hann auga á nýja
skóladrenginn, gekk til hans og Iagði höndina
á kollinn á honum, og leit framan í hann.
EgiII fór þá aftur að gráta, þó að kenn-
arinn væri alls ekki reiðulegur á svipinn. Hann
var aldraður maður, alrakaður og mjög góð-
mannlegur. En hann hafði gleraugu og Agli
sýndist hann svo alvarlegur. Egill var
svo hræddur og auðmjúkur. Skyldi hann slá
mig fast, þegar eg les rangt, hugsaði hann.
«Einmitt það». sagði kennarinn, og lagaði á
sér gleraugun. «Það er hann EgiII á Bakka.
Hversu gamall ertu?»
«Tíu ára um kyndilmessu.»
«Hefirðu nokkuð lært?"
Egill þagði.
«Kantu að lesa?«
«Ofur lítið.»
«Það var ágætt. Hérna Iærir þú bráðum
meira. Vertu ekki að gráta. Hefirðu nokkuð
lesið undir yfirheyrslu í dag?»
«Nei, cg hefi enga bók.»
«Hérna er spurningakverið, lestu fyrir
mig ofurlítið, eg skal útskýra það fyrir þér
síðar.»
Egill las nokkur boðorð hér um bil reip-
rennandi, en með svo einkennilegum framburði,
að hin börnin gátu ekki varist hlátri.
«Þegið þið!« sagði kennarinn alvarlegur,
«munið eftir því, að hann er móðurlaus vesa-
lingur, og hefir aldrei fyr verið í skólanum.
Þið megið aldrei stríða honum eða vera vond
við hann,»
Agli gekk ekki vel að lesa. Stundum las
hann alt vitlaust, og sum orðin komu svo hrap-
allega á afturfótunum, að allir fóru að skelli-
hlæja.
— — «Ponsus Platus». — — —
«Nei, nei, svona er það ekki í bókinni,
segðu Pontíus Pílatus.» Hann reyndi að hafa
orðin upp eftir kennaranum, en gat ekki bor-
ið þau rétt fram. Hann fór að gráta, og sagði:
«Villa kendi mér það svona.»
«ViIla, hver er það?»
«Amma».
«Nú, einmitt það, en það er nú samt
rangt, þú verður að reyna að læra að lesa það
eins og það er í bókinni, og eins og eg segi
það».
Um miðjan daginn fór kennarinn heim
að borða, og þá höfðu börnin tveggja tíma
hvíld,
Egill vissi ekki hvort hann ætti að áræða
að leysa nestispokann sinn. Flest börnin átu
smurt brauð með osti ofan á; sum höfðu líka
mjólkurflöskur, og drukku úr þeim með brauð-
inu. Sum höfðu kjöt, og þau steiktu það á
glóðinni á arninum. Egill hafði ekkert nema
kartöflur og ofurlítin rifbita. Loksins herti hann
upp hugann og gekk að arninum til þess að
steikja rifbitann.
«Hvaða uppátæki er þetta?» sagði Níels,
«hefir nokkur séð annað eins! Villimenn eta
kjötið ávalt hrátt. Vertu ekki að látast verasið-
aður, kristinn maður.»
Allir fóru að hlæja.
Níels hratt honum þegar frá eldinum. og
enginn lagði honum liðsyrði.
Hann geymdi rifið, settist niður og át
nokkrar kartöflur. Hann hélt niðri í sér grát-
inum, því að hann vissi að það yrði hlegið að
sér enn meir, ef hann færi að gráta.
Á sama bekk og Egill sat lítil stúlka, og
var að eta smurt brauð. Hiín var góðleg, og
brosti til hans vingjarnlega. Honum fanst hún
vera svo falleg. Hún var líka fríð sýnum, þótt
hún væri hölt, og annar fóturinn bæklaður.
Hún komst að mestuhjá ertni drengjanna,
því að hún var mjög vel að sér í fiestum náms-