Nýjar kvöldvökur - 01.12.1906, Blaðsíða 7

NÝJAR KVÖLDVÖKUR,
5
greinum, og foreldrar hennar voru efnaðir og
ættstórir. Hún hét Helga frá Haugi.
«Viltu þessa brauðsneið?» sagði hún, og
rétti honum hana um leið.
„Nei, nei.» sagði Egill stamandi, en hún
hætti ekki fyr en hann tók við henni og át
hana með mestu græðgi. Síðan stóð hann upp,
og þakkaði henni fyrir með handabandi.
Drengirnir fóru að hlæja, og sögðu: «Rú
hefðir ekki átt að gera þetta, Helga, hann er
villimaður, og þolir ekki að fá mat sinn. Rú
getur fælt hann burtu frá okkur.»
Hláturinn óx um allan hehning. Helga
sagði ekkert, en brosti til Egils. Honum fanst
brosið sem sólarljómi í þessari ömurlegu skóla-
stofu.
«Nú förum við ut til að viðra okkur,»
sagði Níels. Allir þyrptust út að dyrunum
nema Egill.
«Ætlar þú ekki að vera með?» kallaði
Níels.
«Nei.» sagði Egill.
«Vitið þið hvað við eigum að gera, dreng-
ir? Við skulum byggja okkur barrskála fyrir
norðan túnið, undir stóra grenitrénu, og þar
getum við Iátist eiga heima.
Svo skal koma villimaður og reyna að nema
burt einhverja stúlkuna.»
«Og kveikja svo í skálanum,» sagði Ól-
afur í Asi.
«Já, já,« kölluðu allir.
«Og þú skalt veravillimaðurinn,EgiII», sagði
Níels, «þessvegna verður þú að koma með, og
gera eins og við segjum þér.»
«Eg vil það ekki», sagði Egill: «Rú skalt
mega til,» sagði Níels, og þreif í Egil og ætl-
aði að draga hann út.
En Egill hélt sér með báðnm höndnm
í bekkinn, og streittist af alefli á móti.
«Láttu mig vera,» sagði hann, og var
ekki laust við að hann reiddist.
«Skárri er það nú b.......... þrákálfurinn,*
sagði Níels, «við ætlum aðeins að gera þetta
að gamni okkar, og þú skalt koma líka, þó
að eg þurfi að bera þig út, Mongólinn þinn.»
Egill hélt sér fast og beit hann í hendina.
«Æ! villidýrið þitt», öskraði Níels.
«Hann er reglulegur villimaður, drengir,
voðaleg mannæta. Eg held egtaki strax í lurg-
inn á honum, svo að hann hafi hita í haldi við
mig.
«Hafðu þetta, drengur minn,» sagði Níels,
og barði hann um höfuðið.
«SIeptu mér!» æpti Egill í bræði sinni, og
hvesti augun á Níels.
«Láttu hann þá vera,» sögðu sumir.
^Rað blæðir úr mér,» sagði Níels, og rétti
fram þumalfingurinn, sem tannaför Egils sáust á.
En það er ekki hættulegt sár; út! út! og
allir þustu af stað, en Egill varð einn eftir.
«Er það svona að ganga á skóla», hugsaði
hann með sjálfum sér. «AIlirgera gys að mér.
Allir kunna meira en eg, jafnvel þeir sem eru
á líkum aldri og eg. Eg vildi að eg ætti betri
föt, enginn er eins illa klæddur og eg. Eg
vil aldrei framar koma í skólann. Ó, að eg mætti
fara heim aftur! Ressi Níels er verstur allra.
Skyldi liann segja kennaranum eftir mér? Rað
var ljótt að bíta, eu eg vissi ekki hvað eg gerði.
Hann gat líka látið mig vera.
En litla stúlkan er góð, hún ein, en eng-
inn annar í skólanum, held eg,»
Hann leit á nýju bókina sína: «En hve
pappírinn er hreinn og fallegur. Eg verð að
varast að óhreinka hana. Pabba og ömmu
þykir svo vænt um þegar þau sjánýju bókina.»
«Guði sé lof, þarna kemur kennarinn.»
Hann var óhultur, þegar kennarinn var
viðstaddur, ef Níels hefði nú ekki sagt eftir
honum.
Síðari hluta dagsins var Egill altaf að hugsa
um þetta. Nokkrum sinnum fékk Níels færi á
að klípa liann, og svo skældi hann sig í fram-
an og rétti upp þumalfingurinn. Egill sá að
á honum var blár blettur eftir bitið.
Rannig leið hver dagurinn af öðrum. Agli
leiddist í skólanum; hann fann, að hann var
vesall og einmana.