Nýjar kvöldvökur - 01.12.1906, Blaðsíða 14

12
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Hann gekk inn í öndina. Dyravörðurinn
kom til hans, og spurði hann erinda.
Honum flaug alt í einu nokkuð í hug.
Pað varð að vera —hann var fastráðinn í því.
Ef hún hefði mannlegt hjarta, yrði hún að bæn-
heyra hann. Hafði hún ekki horft á hann
meðaumkunarfullum augum í gær? í gær hafði
hann skammast sín— í dag ætlaði hann að segja
henni frá öllu saman, eins og það var, hver
svo sem hún væri. Ef til vill mundi hún
líkna honum. Hann ætlaði ekki að biðja um
neitt —nema hundinn— bara fáeina daga, ef það
gæti orðið svo ; ef til vill fengju þeir þá að
deyja saman— og yfir þeim dauðu hafa þeir
lifandi mist réttindi sín.
Hann spurði hvar ungfrú Agata Móralt
byggi. i
«Á neðsta Iofti».
Hann gekk upp breitt riðþakið ábreiðum,
og hringdi.
Stúlka tókopna hurðina. Hvað vildi hann?
«Tala við náðuga ungfrúna.»
«Pað er nú ekki hægt».
«f>ví þá ekki?»
«Af því að náðug ungfníin ferðaðist burtu
í gærkveldi og kemur ekki svo fljótt aftur. Hún
fékk vírskeyti um að koma til frænda síns, sem
liggur við dauðann.»
Max Odrich fölnaði við; það var skipbrot
fyrir hann.
«Og Cæsar?» spurði hann, »Hvar er
Cæsar. ?»
«Cæsar?» spurði stúlkan hissa, «eg veit
ekkert hvað það er».
«Pað er hundurinn minn — hundurjhin
náðuga ungfrú keypti hann af mér í gær.»
<Nú, já, þér meinið hann Zeppa, hann
er hér eftir.»
Max Odrich létti. «Gæti eg ekki fengið
að sjá hann.»
«Nei, það má eg ekki gera.»
«En þjónninn, hann leyfir mér það; hann
þekkir mig; er hann ekki heima ?»
«Hann fór með náðugri ungfrúnni; hún
vildi ekki taka hundinn með sér af því að
hún var honum svo ókunnug. En mér er
stranglega bannað að láta hann komast út —
eða láta nokkurn koma inn til hans.» —
Ungi málarinn var sem þrumulostinn. Síð-
ustu vonirnar hans voru strandaðar. Hvað |
átti hann nú að segja ?
Stúlkan haf ðv aðeins opnað hurðina í hálfa
gátt, eins og hún væri hrædd við það ef gest-
urinn liti inn fyrir
Nú kvaddi hún hann stuttlega og lét aftur
hurðina. Max slamraðist ofan riðið og út. Rauna-
mælir- hans var nú fullmældur; hann sá úr-
slitinn fyrir augum sér; bara að hann þyrfti
ekki að deyja svona einn.
Hann vissi ekkert hvert halda skyldi. Alt-
af dróst hann að strætinu — að húsinu. Til
hvers svo sem ? Pað vissi hann ekki sjálfur.
En hann beið — og beið — og beið — og
skeytti hvorki hungri né þorsta.
Undir kvöldið hrökk hann saman við skark-
ala. Fólk flyktist saman; björtum glampa sló
upp úr næsta húsi við, og sló honum fram
á strætið. Neistum þeytti hátt í loft upp, og
rigndi þar yfir hann. í næsta turni fór að
glamra í klukkum, óp, arg og óhljóð fyltu;
strætið.
Max Odrich hugsaði ekki um neitt annað
en hann Cæsar sinn. Ef eitthvað yrði nú að
hundinum! Hann var lokaður inni! Ef hann
gleymdist nú í þessum ósköpum sem á gengu,
og næsta húsið brynni. Hann ruddist ígegn-
um mannþröngina að húsdyrunum, Að inn-
an heyrði hann hlaup, sköll og hurðaskelli.
Einhver mannsmynd þaut fram hjá honum. Það
var stúlkan, sem hann hafði talað við um morg-
uninn. Hann ætlaði að spyrja hana, en i fát-
inu og ósköpunum tók hún ekki eftir honum,
en þaut fram í mannþyrpinguna á strætinu, og
hvarf þegar.
A eftir henni kom einhver þjótandi löng-
un, þungum stökkum — ofan riðið.
«Cæsar»! braust sem fagnaðaróp upp frá
brjósti málarans.