Nýjar kvöldvökur - 01.12.1906, Blaðsíða 13

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
11
„Rað er gott«, svaraði konan; hún tók
snoturt, svai't leðurveski upp úr vasa sínum,
og rétti honum hvítan miða. «Hér er heim-
ili mitt.»
Hann tók nafnmiðann, leit á hann án þess
að lesa hann, og hneigði sig þegjandi.
Stór hópur forvitinna manna hafði safnast
þarna utan um þau. Ýlfrið í hundinum dró
fólkið að; menn sáu hvað um var að vera;
nokkrar konur fóru að kenna í brjósti um
hundinn.
Mælgin og rausið í því smaug hjarta hans
eins og hárbeittur hnífur. Hann vatt sér snöggt
við og rauf hringinn, sem hafði skipazt um þau.
Hundurinn ýldi á eftir honum.
„Rað er skammarlegt", sagði maður, sem
bar að rétt í þessu, „hann getur fengið af sér
að láta 'nundkvikindið frá sér, lubbinn sá arna».
Síðustu orðin heyrði Max Odrich ekki, en
þau fyrstu glumdu í eyrunum á honum sam-
hliða góli hundsins. Sneypan og skömmin
keyrðu hann áleiðis heim.
Að eins unga konan, sem fór burt með
jjjóninn og hundinn, hafði tekið eftir því, að
tvö þung tár runnu niður eftir kinnum málar-
ans um leið og hann fór.
Max Odrich nam eigi staðar fyrri en hann
var búinn að rangla eftir mörgum strætum.
Hann fann að hann hafði enn þá peningana í
lófanum ; hann leit ekkt á þá, en stakk þeim
ofan í buxnavasa sinn. Svo leit hann á nafn-
miðann.
«Agata Móralt», stóð þar, «Friðarstræti 15».
Hann stakk miðanum sömu leið og pen-
ingunum.
Hungurkvalirnar, sem höfðu þjáð hann
um marga tíma, voru horfnar. En samt fann
hann það á sér að hann þurfti einhvers með
til þess að halda við lífi sínu. Hann gekk
inn í óbrotið veitingahús og bað um eitthvað
til þess að eta og drekka. Hann reif það í sig
með áfergi, en fanst það þó ekki gott. Hann
vantaði nú förunautinn trygga, sem alt af hafði
etið með honum. Hann spratt upp, borgaði;
<4
og fór út. Hann varð að fara eitthvað, til vinnu
sinnar, til þess að gleyma. A leiðinni keypti
hann sér liti og annað, sem hann með þurfti
til þess að ljúka við myndina.
En þegar hann var seztur við trönurnar,
varð honum bylt. Hvernig átti hann að mála?
Fyrirmyndina vantaði.
Hann spratt upp, grýtti penslinum út í
horn, og æddi í örvæntingu fram og aftur um
stofuna. Hann grét brennandi tárum.
Hvað hafði hann gert ? Hvað átti hann til
bragðs að taka? Hannhafði ónýtt alt fyrir sér.
Hann hafði enga ró á sér í vinnustofunni.
Ut á strætin! Hvassviðrið lamdi hríðarfjúkinu
framan í hann. Hann fór á vínsöluhús og
drakk, og drakk eins og hann hefði fullar hend-
ur fjár. Bara hann gæti gleymt. Hvers virði
voru nú peningarnir honum, þegar hann hafði
að gagnslausu slitið frá sér vin sinn, og gat
nú ekki lokið við litmyndina?
Hann slangraði heim talsvert ölvaður.
Hann var nú einn í stofunni —og hún varsvo
tómleg, að hann varð hræddur. Hann fleygði
sér f rúmið til að sofa. hundurinn hafði ver-
ið vanur að liggja framan við rúmstokkinn, og
áður en hann lagðist niður, hafði hann rétt
húsbónda sínum löppina, og látið klappa sér
á höfuðið. Nú var ekkert handa honum til að
kjassa. Alt var kalt, þurt, dautt; það kom í
hann óbeitarhrollur. Einveran umkringdi hann
með öllum sínum ógnum. Hann skalf af kulda-
hrolli, og togaði þunna ábreiðuna upp fyrir
höfuð. En hann varð andvaka. Um morgun-
inn rak óþreyjan hann út á strætið aftur.
Aður en hann vissi almennilega af því, var
hann kominn í Friðarstræti. Hann festi augun
á einum húsdyrum; þar uppi yfir stóð talan
13. Tveimur húsutn fjær var Cæsa . Hann
mátti tii að sjá hann aftur, þó ekki væri nema
í svip. Ef til vill kæmi hann ofan á strætið.
Hann leit upp til glugganna. Hvar skyldi hún
eiga heima? Ef til vill á neðsta lofti? Par
voru gluggatjöldin niðri. Hún svaf líklega enn.
Bara að hann gæti heyrt til hundsins!
3*