Nýjar kvöldvökur - 01.12.1906, Blaðsíða 8

NYJAR KVÖLDVÖKUR.
Hann keptist við að Iesa, en tók þó eng-
um framförum. Kennarinn þreyttist aldrei á að
hjálpa honum; honuin geðjaðist svo vel að
litla drengnum, sem var svo hlýðinn og hæg-
látur, og gerði auðsjáanlega alt sem í hans
valdi stóð.
«Hlæið ekki að honum. Hann hefir fátt
Iært, og hefir fremur lillargáfur, en hann neytir
þeirra með svo mikilli iðni og ástundun, að
hann gerir mörgum ykkar skömm, sem meiri
hæfileika hafið, en lærið þó ekkert, af því að
þið eruð löt og athugalaus við námið, ódæl
og ógegnin. Þið ættuð að skammast ykkar.»
Pau hafa að líkindum ekki skammast sín,
en Egill skammaðist sín.
Gat hann ekki lært eins og hin börnin?
Pað hlaut svo að vera fyrst kennarinn sagði
það. Pessi orð kennarans særðu hann meira
en alt háð og allar ertingar skólabarnanna.
Pað sem hann átti að læra, las hann hvað
eftir annað af mesta kappi, en honum gekk
svo illa að Iæra það orðrétt. Oft hélt hann
að hann kynni það alt reiprennandi, en þegar
í skólann kom, var hann búinn að gleyma öllu.
Stundum gat hann ekki borið orðin rétt fram.
þó að kennarinn hefði þau skýrt upp fyrir hon-
um. Hann vissi hvorki í þennan heim né ann-
an, skildi ekkert og sá ekkert. Það var eins
og hann horfði inn í kolsvarta þokuna uppi á
óbygðri heiðinni.
Skólakennarinn horfði á hann meðaumk-
unaraugum, brosti vingjarnlega, klappaði á
kollinn á honum og sagði:
«Veslings litli drengurinn, þú lærir ekki
mikið!«
Agli fanst hönd kennarans liggja sem bjarg
á höfði sér; meðaumkunarbrosið brendi hann
eins og eldur, og orð hans ollu sviða eins og
vandarhögg, miklu meiri sviða, en þegar fað-
ir hans hýddi hann einu sinni á bert bakið.
Kennarinn aumkaði hann og skólabörnin
hæddust að honum. Hann fann svo sárt til
þess. Óvirðingin beygði hann og lamaði. Eins
og trén í skóginum bogna undir snjóþyngsl-
unum, en brotna þó ekki, eins bugaðist hann
af lítilsvirðingunni. Honum fanst hann verða æ
minni og vesalli.
Stundum voru hin börnin í svo góðu skapi,
að þau vildu hafa Egil með í leikjunum og kenna
honum, og þá reyndi hann að leika sér með
þeim; en það gekk ekki. vel. Hann var svo
ráðalaus, og fór svo ófimlega að öllu, að hann
flæktist fyrir hinum, sem í leikjunum voru, og
alt fór út um þúfur.
Svo urðu þau leið á því að hafa hann með.
«Farðu inn aftur,» sagði Ólafur í Ási einu
sinni við hann, «þú stendur hér og glápir eins
og magra kýrin hans Faraós.»
Allir fóru að skellihlæja. Og svo var hann
um tíma kallaður «kýrin hans Faraós.»
Einn góðan veður-dag sagði Níels: ^Petta
er ekkert nafn, það er bæði stirt og klaufalegt.
Eg er búinn að finna betra nafn handa honum,
og nú skulum við skíra hann og gefa honum
það nafn.»
Síðan var Egill tekinn og borinn inn í
eldiviðarskálann og lagður á fjalhöggið.
«Lítið þið nú á hann, drengir», sagði Níels:
«hanner ekkiannaðenbótá bót ofan allur saman.
Það er ekki okkar meðfæri að reikna það
út, hve margar bætur eru á fötununvhans, og
eg held að kennarinn gæti það ekki heldur.
Af þessu skal hann nafn sitt hljóta.«
«Merktu nú Pórshamar yfir honum, Ólafur.
Larfi skal hann heita í nafni Óðins, Þórs
og Baldurs.«
«Góðan daginn Larfi! Velkominn vor
á meðal! En nú vantar hann gjafir í nafnfesti,
drengir!»
Öllum þótti þetta hin bezta skemtun, og
nú voru allir vasar hans fyltir af hnöppum,
ritsteinum, blýantsstúfum og steinvölum.
Egill sagði ekki neitt, og grét ekki með-
an á þessu stóð, en þegar hann kom inn aft-
ur, setti að honum ákafan grát með þungum
ekka. Hann gat ekki einu sinni stilt sig, þegar
kennarinn kom.
Kennarinn vissi þegar að eitthvað mundi