Nýjar kvöldvökur - 01.04.1908, Blaðsíða 1

VI.
Galeiðurnar komu saman allar hundrað í
Antimona-víkinni, austan við Kýþaraey, og
dvaldi foringinn þar einn dag til að líta eftir
skipunum. Síðan sigldi hann til Naxos, sem
er stærst Hringeyja; gnæfir hún sem klettur
úr hafinu miðja vega milli Grikklands og As-
íu. þaðan gat hann haft auga á öllum skip-
um, sem fram hjá fóru, og óðara tekið að elta
víkingana, þegar þeir gerðu vart við sig í
Grikklandshafi eða Miðjarðarhafi.
Rétt um leið og flotinn skreið með hinni
beztu skipun upp að fjallsströndunum á Naxos,
typti á galeiðu í norðurátt. Aríus sigldi á
móti henni; hún fór með flutninga, og kom
frá Býzantíum. Skipstjórinn á henni gat frætt
Arríus um ýmislegt, bæði hvaðan víkingarnir
væru, og með hvílíkri leynd þeir fóru með út-
búnað sinn. Enginn vissi fyrri til en þeim
skaut upp einn góðan veðurdag í Rrakíufló-
anum, og eyddu þeir þá öll skip, er þar voru.
Síðan tóku þeir öli skip á milli Rrakíuflóa og
Hellusunds. Floti þeirra væri 60 galeiður, vel
að vopnum búnar. Grískur sagði hann að
yfirforinginn væri, og svo hafnsögumenn grískir,
bundkunnugir öllum sjóleiðum þar eystra. Bæ-
irnir hefðu auk heldur orðið skelkaðir við ó-
aIdarmenn þessa, héldu þeir hliðum sínumlok-
uðum og hefðu næturverði á múrunum. Verzl-
un öll væri komin í dá. Síðasta afreksverk
víkinga væri það, að ræna Hefestiuborgá Lemn-
ey; svo hefðu þeir séðst yfir við Þessalíueyjar
— en svo hefðu þeir horfið inn á milli Ev-
böju 0g meginlands. — Þessar voru frétt-
irnar.
Það var fátítt að sjá 100 skipa flota,
°g tóku því eyjarskeggjar að flykkjast ofan til
strandar. En þeir náðu bara í það, að sjá
fremstu skipin stefna til norðuráttar, og hin á
efbr. Annars höfðu menn líka verið hræddir
við víkingana þar á eynni; en nú gerðust menn
hugrakkari, því að það vissu allir, að Róm
gekk ekki frá neinu því hálfgerðu, sem hún
hafði tekið að sér, og þó menn þyrftu að greiða
skatta, þá launaði Róm það með því, að veita
skattgreioendum sínum vernd og tryggingu.
Tríbúninn var hinn ánægðasti. Bæði hafði
hann nú fengið áreiðanlegar fréttir af féndum
sínum, og svo hafði hann gint þá inn á haf-
Ieiðir þær, er geymdu þeim víst tjón og glöt-
un. Ein einasta galeiða gat gert mikið tjón
í Miðjarðarhafinu, og ekki auðhlaupið að því
að finna hana né sigra. En því meira gagn gat
hann nú gert, og meiri frægðar getið sér, ef
hann gæti nú eytt öllum víkingafiotanum í
senn.
Það má vel sjá það á korti yfir Grikkland
og Grikklandshaf, að eyin Evböja Iiggur fram
með þessari sögufrægu strönd, eins og varn-
argarður við öllum árásum að austan; má sjá,
að sund liggur á milli eyjar og meginlands,
fullra 20 mílna langt, en varla fjórðungur mílu
á breidd. Víkingarnir héldu sig í víkinni við
sundmynnið; auðugar borgir voru þar á landi
uppi, og gott til féfanga.
Arríus vildi helzt kvía víkingana, bæði frá
suður og austurhlið. En þá varð hann að hafa
hraðann á, ef það skyldi takast. Lét hann því
sækja róðurinn knálega, og um kvöldið sagði
stýrimaður honum, að til lands sæist á Ev-
böju.
Pá var gefið merki og róðurinn feldur. Ar-
íus skifti galeiðunum í tvo flota, 50 galeiður
í hverjum. Með annan þeirra fór hann inn í
sundið, en hinn lét hann halda yfir fyrir eyna.
Hvorugur flotinn var að vísu eins liðsterkur
og víkingarnir; en vafalaust var betri agi hjá
Rómverjum; og þó svo færi, að annar flotinn
biði ósigur, þá var þó hinn eftir, gat veitt þeim
atlögu og sigrað þá.
10