Nýjar kvöldvökur - 01.04.1908, Side 10

82
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Iifðu þar'á steinunum. Portin voru opin; um
annað þeirra gekk straumurinn inn, en út um
hitt. Alstaðar var líf, fjör og annríki. Par sem
flutt var upp úr skipunum, voru stórir
hlaðar af vörum, og hópar verkamanna að fást
við þær. Fyrir neðan brúna voru mörg skip,
öll með gulum veifum, að skila vörum eðataka
við þeim. Við hinn brúarsporðinn reis múrvegg-
ur með smáturnum og brjóstvörnum, og var
svo að sjá, sem hann tæki um allan hóltnann
í ánni.
Ben Húr veitti öllu þessu litla athygli. Skyldi
Símonídes nú kannast við hann? Pað var það
eina, sem hann hugsaði um þá stundina. Hafi
Gyðingurinn sagt satt, var Símonídes ánauðug-
ur Húrættinni. «Auðvitað gef ég honum frelsi«
hugsaði Ben Húr með sér, «bara hann gefi mér
einhverjar upplýsingar um móður mína og Tirzu
— svo er mér sama um alt annað.« Og hann
mannaði sig upp og gekk inn í stóra hliðið.
Par inni voru líka vöruhlaðar. Verkafólkið
var þar á flökti fram og aftur í hálfgerði rökkur-
birtu, en sumir voru með sagir og hamra að
búa út kassa utan um vörur þær, er burt átti
að senda. Einn rakst þar á Ben Húr og spurði
hann: «Hvað ert þú aðfara?» «Finna Símoní-
des kaupmann,« svaraði hann; þá bauð mað-
urinn honum að koma með sér.
Peir fóru í gegnum heilt völundarhús af
gangsmugum innan um vöruhlaðana, og komu
síðan að riði einu. Eftir riðinu komust þeir
upp á þak vörugeymsluhúsanna, og komu þar
að húsi einu, er var reist á þakinu, og sást eigi
að neðan frá. Pakið, sem þeir voru á, var girt
Iágum vegg, og þótt undarlegt væri, var því
öllu breytt í fagran blómgarð. Leiðin lá innan-
um rósarunna að dyrum steinhúss þessa. Svo
komu þeir inn í dimm göng, og var fortjald
fyrir þeim að innan.
«Hér er ókunnugur maður, sem vill tala
við húsráðanda« sagði maðurinn, er með honum
var.
«Seg honum að koma inn í guðs nafni!« var
svarað inni fyrir með skærri röddu.
Fram með veggjunum stóðu snotrir hillu-
skápar, fullir af bókfellsströngum — auðvitað
verzlunarbækur kaupmanns. Par voru mjúkar
ábreiður á gólfi, sem tóku úr alt skóhljóð. í
miðri stofunni sat maður í bakháum hæginda-
stól með brúðum og var fjöldi kodda í kring
um hann. Við hlið honum stóð barnung stúlka.
Ben Húr hneigði sig með lotningu, og gætti
þess því eigi, að kaupmaður lyfti upp hend-
inni forviða, og að höndin titraði við. Pegar
hann rétti sig upp aftur, sá hann að þau störðu
bæði á hann, feðginin, stilt og rólega. Mærin
studdi hendi sinni á öxl föður síns.
«Ef þú ert Símonídes kaupmaður, og ef
þú ert Gyðingur» — Ben Húr þagnaði snögg-
vast við— «þá veri friður guðs Abrahams, for-
föður vor, með þér og þínum. »
Kaupmaðurinn svaraði meðfurðanlegasnjallri
röddu: »Eg er sá Símonídes, sem þú átt við,
og er fæddur Gyðingur; eg, Símom'des Gyð-
ingur, tek kveðju þinni og bið þig að segja
mér, hver gestur minn er.»
Ben Húr horfði á manninn; líkami hans var
allur afmyndaður, eins og í hnút og huldist til
hálfs undir svartri silkiábreiðu; en höfuð hans
var göfugmannlegt, eins og það væri keisara-
höfuð. Punt hvítt hár liðaðist í lokkum niður
á enni honum. Augnabrýrnar voru og hvítar,
og bar því enn meira á fjörugu, svörtu aug-
unum undir þeim. Andlitið var fölt og hrukk-
ótt; en yfirbragðið og höfuðlagið benti á það,
að hér var maður, sem heldur mundi láta líf-
ið en láta af því, er hanri hafði ætlað sér. Hann
hafði konungseðli í sér, og var einn af þeim,
er hægt var að brjóta en aldrei beygja—nema
þá með góðu.
«Eg er Júda, ítamarsson, af Húrsættinni.»
Kaupmaðurinn krepti höndina stundarfast;
höndin var lítil og holddregin, og lá ofan á
silkiábreiðunni. Annars sáust enginn svipbrigði,
engin hreyfing, er benti á það, að þetta kæmi
flatt upp á hann, eða gæti vakið áhuga hans.
Og hann svaraði með stillilegri röddu: Tignar-
menn Jerúsalemar eru ætíð velkomnir í hús mitt
—- Ester, færðu unga manninum stól.«
Mærin setti stól fratn handa Ben Húr, og