Nýjar kvöldvökur - 01.04.1908, Blaðsíða 3

BEN HÚR
75
hann rær bezt þegar hann er laus.» Svo lagð-
ist Kvintus Arríus ofan í legubekkinn aftur.
Skipið brunaði áfram óstöðvandi, þeir af
áhöfninni, sem ekkert höfðu að starfa, sváfu,
— Arríus á legubekknum, hinir á berurn þilj-
unum. Einu sinni — tvisvar sinnum var Ben
Húr hvíldur; en hann gat ekki sofið. Rrjú ár
í níðamyrkri — og nú loks sá til sólar. Reg-
ar svo ber við, flýr svefninn augu manna. Hann
dreymdi sér til að hann væri laus úr eymd
sinni, og hefði fundið móður sína og systur
heima hjá sér og liði þeim vel, og honum
fanst hann vera sælli en nokkurntíma áður.
Yfir «Astreu» grúfði nú þetta svarta myrk-
ur, sem vant er að vera á undan birtingunni.
Þá kom maður hlaupandi af þiljunum ofan á
pallinn til tríbúnsins og vakti hann. Kvintus
Arríus spratt upp, setti hjálin á höfuð sér, tók
sverð sitt og skjöld, og gekk að riðinu, sem
lá upp á þiljurnar.
VII.
Allir vöknuðu á skipinu; herforingjarnir
hröðuðu sér hver á sinn stað, hermennirnir
gripu til vopna sinna, og yoru látnirf ara upp,
og voru fluttir þangað baggar af örvum og
mörg föng af spjótum. Olíuhylkin og eld-
vöndlarnir voru hafðir við hendina, Rað var
kveikt á fleiri ljóskerum, og vatn látið í mörg
ker. Ræðararnir voru lausir þá stundina, og
hópuðust um yfirmanninn. Ben Húr var með
þeim. Að ofan frá heyrðist lágur hávaði af
viðbúnaðinum uppi. Seglið var bréitt út, net
greidd í sundur og vélar hafðar tilbúnar. Og
svo varð alt kyrt — dauðans, ónotalega kyrt.
Svo var gefið merki á þiljum uppi; undirfor-
ingi einn bar það yfirmanni ræðaranna; og svo
var óðara hætt að róa. Hversvegna? Líklega
hefir enginn ræðaranna látið sig það neinu
skifta.
En Ben Húr tók þegar eftir því. að það
heyrðist hávaði frá skuti skipsins, svipaður og
araglamur frá galeiðu. Og svo ruggaði »As-
trea« alt í einu, eins og farið væri að hvessa.
Ben Húr grunaði, að nú kæmi heill floti og
greiddi atlögu, og tók það mjög á ímyndun-
araf! hans,
Svo var aftur gefið merki ofan af þiljun-
um. Árarnar féllu niður, og galeiðan þokað-
ist hægt áfram — svo hægt, að varla varð við
vart, eins og köttur, sem skríður á kviðnum
áður en hann tekur stökkið. Alt í einu kvað
við básúnuhljóð á þiljum uppi, og var hljóð-
ið dregið. Yfirmaður ræðaranna barði áralag-
ið í borðið sitt svo að glumdi í öllu. Ræðar-
arnir lögðust á árarnar af öllu afli; það brak-
aði í galeiðunni, er henni skaut fram. Nýr
lúðraþytur gall við frá skutnum; frammi á
skipinu voru köll og háreysti, svo að yfir tók.
Svo kom harður kippur; ræðurununt næst yfir-
mannspallinum lá við falli — sumir duttu.
Skipið hörfaði aftur á bak, eins og það væri
að hlaupa til — svo skaut því aftur áfram.
Onýrinn við áreksturinn og lúðraþyturinn var
svo mikill, að varla heyrðist hræðsluóp manna
og æptu þó margir. Svo heyrði Ben Húr brak
og bresti, eins og borð og þiljur væru að
brotna, og svo heyrði hann siguróp uppi á
þiljum. Rómverjar höfðu borað skip í kaf; en
hver átti það skip? Hverjir sukku þar í sjó?
— hvaða menn og hvaðan voru þessir féndur?
En það var enginn tími til umhugsunar;
»Astrea« óð áfram óstöðvandi. Hermenn komu
hlaupandi að olíuhylkjunum, dýfðu viðarullar-
vöndlunum í olíuna, og kveiktu svo í þeim.
Snarkið í eldinum blandaðist saman við vopna-
brakið. Galeiðan tók aftur dýfu, svo að ræð-
urunum lá við falli. Aftur æptu Rómverjar
siguróp, og fjandmannaliðið öskraði skelfingar-
ópi. Trjóna rómversku galeiðunnar hafði enn
að nýju borað eitt óvinaskipið á hol ogsöktþvíí
grunn niður. Brak og brestir, óp og óhljóð
rak hvað annað — bæði á hægri og vinstri
hlið, fram og aftur frá buldi við orustugnýr-
inn, svo að menn ætluðu að ringlast af hávað-
anum.
Enn- þá var óséð, hversu lykta mundi. Við
og við voru rómverskir hermenn, blóðugir og
banvænir, bornir ofan í skipið. Síðan fór að
berast reykur niður í skipið með magnaðri
10*