Nýjar kvöldvökur - 01.04.1908, Blaðsíða 4

76
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
sterkju af brendu keti. Ben Húr ætlaði að
kafna — hann vissi hvað þessi sterkja hafði
að þýða — menn voru rétt hjá skipi, er var
að brenna, og ræðararnir, fjötraðir hver í sínu
rúmi, brunnu með; enginn reyndi að bjarga
þeim. Svo tók «Astrea» ákaflega harðan kipp;
svo stóð alt kyrt, Ræðararnir byltast niður —
árarnar féilu úr höndum þeirra. Voðalegur
skarkali heyrðist á þiljum uppi. Lík af ljós-
hærðum útlendingi hrapaði niður í lyftinguna.
Hvaðan kom hann? Hafði hann verið tekinn
fastur af einhverju óvinaskipanna? Nei, ekki
gat það verið; »Astrea» hlaut að vera á valdi
óvinaliðsins; Rómverjar börðust fyrir lífi sínu
á þiljum uppi. Ben Húr kólnaði allur upp af
angist. Tríbúnin, Kvintus Arríus, var í hættu
staddur; setjum svo að hann félli; þá var öll
von úti — allir draumar um að fá aftur að sjá
móður sína, systur óg ættland, hjöðnuðu sem
vindbóla. Hjálpaðu nú, drottinn Abrahams;
hann starði ráðþrota í kringum sig; alt var á
ringulreið. Yfirmaður ræðaranna var einn á
sínum stað, og barði í glaumborðið áralagið,
eins og honum var fyrirsett — þótt enginn
reri og enginr. gæti róið. Ræðararnir höfðu
fyrst togað í fjötrana, til þesS að reyna að
slíta sig lausa; en það var árangurslaust; járnið
lét ekki undan; svo æptu þeir upp yfir sig
og fyltu loftið ráðleysisópum.
Ben Húr stökk upp og þaut upp í mitt
ríðið, sem lá upp á þiljurnar. Hann sá eld-
bliku í lofti, og skip og skipsflök á allar hlið-
ar; hann sá að uppi var orusta milli margra
fénda og fáeinna Rómverja — en svo misti
hann fótfestunnar, og datt aftur á bak niður.
Galeiðan var orðin lek, og féll inn um hana
kolblár sjór, fyrst var niðamyrkur, og svo vatn
— bara vatn.
Ben Húr var heljarmenni til burða, hættan
jók honum afl að helmingi, eins og vant er
að vera; þó réði hann ekki við neitt; hann var
ráðlaus og agndofa. Sjórinn fossaði inn í skip-
ið og sogaði hann með sér eins og viðarbút
ofan í lyftinguna og þar hefði hann druknað,
ef skipið hefði ekki mætt mótstöðu, þegar það
var að sökkva, svo að hann lyftist upp aftur.
Hann var þar á floti innan um þétt vogrek og
brot, er honum skaut upp aftur; hann þreifaði
fyrir sér, og fann eitthvað rétt hjá sér; það
var stór bjálki, og í hann þreif hann dauða-
haldi. Hann sogaði í sig Ioftið og hristi vatn-
ið úr hárinu og augunum og skreiddist upp
á bjálkann og litaðist um. Reykjarmóða lá yfir
hafinu eins og þunn þokumóða. Hingað og
þangað sá hann skip, sem voru að brenna.
Við og við heyrðust brak og brestir í galeið-
um, sem rákust á. Af mönnum þeim, sem
á «Astrea« voru, skaut upp bæði vinum og ó-
vinum; þeir þrifu dauðatökum hverir í aðra,
börðust og hjuggust á og lögðu hverir aðra
spjótum og öðrum vopnum, en svartur og ólg-
andi sjórinn litaðist rauður af blóði og eld-
bliku.
Ben Húr reyndi að komast út úr þessari
þvælu; þá heyrði hann áraglamm þétt og tíð,
og sá galeiðu stefna beint á sig. Næsta augna-
blikið flutti honum annaðhvort björg eða bana.
Hann reyndi af öllum mætti að ýta bjálkan-
áfram á undan sér. En í sömu svifum skaut
hjálmi upp úr vatninu svo sem alin frá hon-
um, og hann sá fvær hendur með útglenta
fingurna, tvær stórar og sterklegar hendur, er
líkar voru fyrir það að sleppa því ekki að
raunarlausu, sem þær höfðu klófest. Hjálniur-
inn sökk aftur — og skaut upp enn og höfð-
inu með, og tveim handleggjum, og börðust
um í vatninu eins og í fjörbrotum. Svo sner-
ist höfuðið ögn við, svo að sást framan í and-
litið. Munnurinn stóð opinn, augun vorustar-
andi, andlitið var nábleikt og afmyndað — það
var stuggvænleg sjón. En eigi að síður rak
Ben Húr upp gleðióp. Og rétt í því að mað-
urinn var að sökkva aftur, náði hann í hjálm-
böndin, er náðu ofan fyrir hökuna, og dró
hann að bjálkanum.
Petta var Kvintus Arríus, tríbúninn sjálf-
ur. Vatnið svall og ólgaði um stund, svo að
Ben Húr átti fult í fangi með að halda sér
föstum á bjálkanum, og halda höfði Rómverj-
ans ofansjávar, Galeiðunni var róið fram hjá