Nýjar kvöldvökur - 01.04.1908, Blaðsíða 5

BEN HÚR
77
þeim, svo nærri, að lá við að árarnar slægjust
í þá. Svo hélt hún áfram innan um menn á
sundi, hjálmfaldin höfuð og hlífarlaus. Svo
heyrðust brak og brestir og óp og óhljóð á
eftir. Ben Húr leit til galeiðunnar; hún var að
sökkva; hann gladdist við: »Astreu» var hefnt.
Orustan var hin ákafasta. En svo rnátti sjá
að sum skipin lögðu á flótta. En hver? Höfðu
Rómverjar eða víkingarnir borið hærra hlut? Ben
Húr fann það vel, að undir því var komið, hver
yrði afdrif hans og tríbúnsins. Hann hatði kom-
ið Arríusi upp á bjálkann hjá sér, og gerði
sitt til að halda honum þar. Smátt og smátt
fór að birta af degi. Hann heilsaði dagrenning-
unni með undarlegum blendingi vonar og ótta.
Ef Rómverjar hefðu borið lægra hlut var úti
um tríbúninn, og hvað yrði svo um hann, Ben
Húr? Átti hann að flýja? Sá blettur fanst ekki
á jörðu, þar sem heljarhönd Rómaveldis næði
ekki til hans.
Sólin kom upp. Vindur var fallinn niður
og komið dúnalogn. Land sást á vinstri hönd,
en svo langt til lands, að ógerningur var að
ætla að synda þangað. Hingað og þangað sáus
skipbrotsmenn, er rak um á plönkum og flök-
um, og alt í kring var fult af logandi og rjúk-
andi vogrekum. Lengra burtu sást mastralaus
galeiða, áralaus, og enn lengra burtu sáust dökk-
ir deplar á kviki, líklega skip, annaðhvort á flótta
eða að eltingum.
Ennþá leið góð stund. Ef eigi kæmi hjálp inn-
an skamms mundi tríbúninn gefa upp öndina.
Hann lá stundum svo stirður og eins hann væri
'iðinn. Ben Húr náði af honum hjálminum, og
síðan brynjunni með mestu erfiðismunum. Hjart-
að sló óreglulega. En svo skal lengi vona, sem
önd blaktir fyrir brjósti, Ben Húr hélt honum
fast — og beið —og bað að sið þjóðar sinnar.
Loks fór að færast líf í Arríus og gladdi það
hann mjög. Hann fór að tala —fyrst lágt og sam-
kengislaust; hann spurði tautandi, hver hefði
^orgið sér, og hverir mundu hafa borið hærra
hlut. Svo var eins og hann hrestist við það,
að hann fékk ekki að vita, hvernig orustunni
hefði reitt af, og fór að veita léttara að tala.
Hann hét Ben Húr því, að ef hamingjan yrði
þeim innan handar, skyldi hann ekki þurfa að
sjá eftir því, að hann hefði frelsað líf Kvintus-
ar Arríusar. «En» bætti hann við, «það er nú
ekki áreiðanlega víst, hvort þú heíir gert mér
mikinn greiða eða ekki. Lofaðu mér því, að gera
mér þann mesta greiða, sem nokkrum manni
er auðið að sýna mér— og ég skal þér það
betur launa, en þér hefir nokkurntíma í hug
komið.«
«Eg skal gera það fyrir þig, sem mér er
frekast heimilt að gera» svaraði Ben Húr.
Arríus þagði við. «Er það víst, að þú sért
sonur ítamars?« spurði hann svo. «Eg hefi þekt
föður þinn, og metið hann manna bezt.»
Hann var svo lágraddaður, að Ben Húr varð
að beygja sig alveg niður að honum til þess að
heyra, hvað hann sagði.
«Tak þenna hring af fingri mér« hélt hann
áfram, «taktu hann«. Ben Húr gerði sem hann
bað, «og færðu hann bústjóra mínum; hann
býr á búgarði einum nálægt Misenum. Segðu
honum, hvernig þú hafir eignazt hann,og heimt-
aðu svo af honum hvað sem þú vilt,— hann
mun ekki neita þér um neitt, og hann mun
hjálpa þér með alt það, er í hans valdi stendur.
En lofaðu mér aftur— vinn mér eið að því
fyrirfram, heyrirðu það, að gera það, sem eg
fer fram á við þig.»
«Göfugi Arrius,» svaraði Ben Húr, «það er
svo að heyra, sem það sé mikilsvarðandi mál.
. . . Lítt á» tók hann fram í fyrir sjálfum sér,
»lofaður sé guð feðra minna — það kemur
skip úr norðurátt.»
«Hefir það flagg uppi?»
«Nei, það hefir segl uppi, þrennar áraraðir,
og skríður hratt.»
«Sigrandi rómverskt skip mundi liafa dreg-
ið upp marga fána — það hlýtur að vera af
víkingahernum» sagði tríbúninn; «hlustaðu nú á
hvað eg ætla að segja þér. Sé þetta skip, sem
kemur, víkingaskip, svo heldur þú líklega lífi.
Vera má að þeir fjötri þig aftur við árina, en
varla drepa þeir þig. En eg aftur— eg er orð-
inn ofgamall til að lifa af missi drengskapar