Nýjar kvöldvökur - 01.05.1911, Blaðsíða 3

ÚR BLÖÐUM JÓNS HALTA
99
Regar eg vaknaði utn morguninn, var lausa-
maður frá Skeri, Jón að nafni, kominn og sat
á bólinu mínu. Hann var eitthvað að tala við
mömmu, og eg heyrði hún sagði: «Eg mátti
vita þetta. Guð minn góður hjálpi mér.»
Og hún veinaði við.
Eg fór að spyrja, hvort pabbi væri ekki
kominn, en hún sagði mér að þegja — hatin
gaeti ekki komið strax. Hann hefði farið svo
langt á bátnum í hvassviðrinu í gær, að hann
kæmist ekki heim fyr en seinna.
Svo fór maðurinn út, en kom inn aftur og
fór að gefa kúnni. Svo fór hann út aftur.
Mamma fór svo að reyna að klæða sig,
en áður en hún var hálfklædd, itneig hún fram
af rúmstokknum og ofan á gólf. Rar lá hún
hreifingarlaus.
Eg fór að hágráta, þaut nakinn upp úr
rúminu og ofan á gólf og fór að rugga við
henni og kalla á hana. En það var til einskis.
Eg vissi ekkert hvað þetta var. Eg ætlaði að
aerast af hræðslu. Seinast var mér orðið kalt,
og eg var lamaður af tinhverju dæmalausu
ráðaleysi. Eg var aleinn, mamma gegndi mér
ekki, en lá eins og dauð á gólfinu. Eg skreið
loksins upp í rúmið aftur og bældi mig þar
niður.
Svo leið víst löng stund; svo kom maður-
inn inn aftur; hann tók mömmu upp af gólf-
inu, lagði hana upp í rúmið fyrir framan mig
og breiddi ofan á hana, sagði mér að vera
alveg kyrrum og hljóp út.
Svo leið löng stund. Eg þorði ekki að
bæra á mér.
Loksins kom hann inn aftur og Guðrún,
i<onan á Skeri, með honum. Hún gekk að
rúminu, og fór að hlusta við brjóstið á mömmu,
Eg ætlaði að þjóta upp, en hún studdi við
mér hendi og sagði lágt og biíðlega: «Bíddu
ögn við, góði minn, og vertu kyr.« Svo sagði
hún við Jón: »Hún er lifandi. Sæktu vatn, ef
M finnur eitthvert ílát.«
Guðrún fór að spretta fötunum frá mömmu,
°g þegar Jón kom inn með vatnið í einhverju
íláti, tók hún ögn af því í lófa sinn og sletti
framan í mömmu og á brjóstið á henni. Svo
tók hún glas upp úr vasa sínum, helti dálitlu
úr því í spón og lét það renna upp í hana.
Rétt á eftir fór mamma ögn að vakna við,
en gat ekkert sagt, og h'tið hreift sig. Rað
fyrsta sem hún gerði var það, að hún lagði
lófann ofan á vángann á mér. Svo var líkast
því að hún sofnaði.
Svo fór konan fram og mjólkaði kúna.
Hún gaf mér svo mikla mjólk að drekka sem
eg vildi og svo sagði hún mér að fara að
klæða mig.
Mamma komst aldrei á fætur eftir þetta.
Við vorum bæði flutt heim að Skeri daginn
eftir.
Föður minn sá eg aldrei framar. Hann og
tveir piltar frá Skeri höfðu druknað í hvass-
viðrinu, sem rauk svona snögt á um daginn.
Mamma lifði fram á vorið við miklar þján-
ingar og dó síðan. Mér var sagt seinna að
hún hefði dáið úr innanmeinum.
Þá var eg á sjöunda árinu — og átti eng-
an að nema hreppinn.
En eg fékk að vera á Skeri þangað til eg
var á tíunda árinu. Það voru flestir góðir við
mig þar, og rrlér leið vel, þegar þess er gætt,
að eg var niðursetningur. Guðrún var mér alt
af hlý og góð— og hún sá um það, að eg væri
ekki svangur. Eg óx og þroskaðist vei, og
gleymdi því furðanlega fljótt, að eg var bæði
búinn að missa föður og móður.
En þegar eg var á tíunda árinu, lagðist Guð-
rún á Skeri veik og dó eftir fáa daga. Eg veit
að það er mesti missnrinn, sem eg hefi beð-
ið á æfinni. Eg blessa ætíð minningu hennar
jafnt og satnhliða minningu móður minnar.
.4—------- ;;
II.
Eg varð að fara frá Skeri um vorið. Eg
var settur niður inn í sveit í dal einum á bæ,
sem hét á Skriðu. Rar bjó efnaður bóndi, sem
Hallur hét, aldraður maður, harður og óvæg-
inn. Kerling hans sét Rorbjörg; bæði voru þau