Nýjar kvöldvökur - 01.05.1911, Blaðsíða 8

104
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
væri dauf. Eg var farinri að detfa í öðru hverju
spori; sokkar og skór voru að mestu komnir
upp á ristar, og eg gekk á hálfberum kjúkun-
um, en fann lítið til |>ess fyrir kulda.
Hrakviðrið var við sama, og farið að slíta
hvítu fjúki með. Mér var öllum dauðilt og
magnleysið ætlaði alveg að yfirbuga mig. Fæt-
urnir flæktust hver fyrir öðrum. Eg hugsaði
eiginlega ekki nokkurn skapaðan hlut. Alt var
orðið sljótt og dofið. Eg var svo loppinn, að
eg gat varla haldið á prikinu mínu.
Enn leið svo langur tími, að mér fanst --
eg var altaf að detta. Rað var eins og jörðin
væri farin að bregðast með að taka á móti,
þegar eg steig niður. Svo fór eg að gá að
því. Það hallaði undan fæti. Eg var á leið
ofan á móti. Krepjan fór vaxandi vg var far-
ið að festa á móti veðrinu.
Eg kom að stórum steini, og datt í hug
að láta fyrirberast undir honum. Eg settist nið-
ur í skjólinu. Mér leið svo vel að mér fanst.
Kuldatilkenningin var farin að dofna, og mér
fanst mig syfja svo undursætt og notalega.
En í sömu svifunum heyrði eg hóað skamt
frá mér. Og það var hóað aftur. Rað var
mannsrödd— það var áreiðanlegt. Allur svefn
var borfinn í einu vetvangi; eg spratl upp og
kallaði svo hátt sem eg gat: *Er nokkur þai ?»
»Hver kallar?* var svarað í þokunni skamt
frá mér.
VJón litii í Skri§u,« svaraði eg og hjóp á
hljóðið.
A? hva’ segjurðu?«
Eg var hlaupinn af stað, og sá nú mann
í þokunni, mikinn og ferlegan sem tröll, svo
mér óaði við og egstanzaði. En þegar hann sá
mig kom hann til mín. Hann minkaði allur
því nær sem hann kom, og þegar hann var
kominn rétt að mér þekti eg hann. Hann hafði
oft komið að Skeri. Rað var Einar bóndi í
Hlíðarseli.
Hlíð var tveim bæjarleiðum innar í sveit-
inni en Skriða. Upp frá bænum skarst dalverpi
nokkurt Iangt inn í fjallið og var í dalnum
gamalt sel frá Hlíð, sem nú var búið í og
hafði svo lengi verið.
Einar var að smala um kvöldið. Eg hafði
verið allan daginn að komast þessa leið yfir
að dalnum. F*að var talin hæfileg þriggja
stunda ganga að hnjúkabaki. Einar rak ærnar
sínar heim og leiddi mig. Eg sá eitthvað af
ánum mínum, sem mig vantaði, í þeim.
»En hvað ertu að flækiast hér, barn, í þessu
veðri?« sagði Einarvið mig, »og því ertu svona
í framan?«
Eg sagði honum í sem fæstum orðum frá
því sem gerst hafði um morguninn heima í
Skriðu og ferðum minum um daginn.
»Jæja,« sagði Einar, »það er bezt þú verð-
ir hjá mér í nótt; Halli liggur víst ekkert á þér
heim, fyrst hann sendi þig til að leita í þessu
veðri.«
»Eg má ekki koma heim, nema eg komi
með ærnar; annars drepur Hallur mig.«
Einar kastaði tölu á ærnar; »þær eru víst
hérna saman við, ærnar þínar; þær hefur hrak-
ið undan veðrinu hingað suður eftir. Hann
getur fengið þær seinna.*
Regar við komum heim, fór Einar inn með
mig til konu sinnar, og bað hana að þvo upp
á mér andlitið og hita ofan í mig mjólk.
»Aumingja barnið —skárri er þáð nú með-
ferðin,» sagði kerlingarauminginn og gljúpnaði
við; *hvað ætl’ ’ún nafna mín sál. á Skeri hefði
sagt, hefði ’ún lifað núna? Já, eg skal nú flýta
mér.»
Hún klæddi mig svo úr fatagörmunum,
sótti volgt vatn í ílát og þvoði mig allan upp
í framan, en Einar sagði henni söguna af Halli
og mér á meðan. »Já, það er auðséð,« sagði
kerling, «hann er aliur bólginn f framan, og
blátt hérna á kinnbeininu. Hann er mikill
skelfilegur hrosshaus, hann Hallur. Hvað ætl’
’ún Quðrún sál. hefði sagt? Ja því líkt.«
Svo lét hún dæluna ganga, og lét mig svo
fara upp í rúm þeirra hjóna. Svo kom hún
með stóran ask með flóaðri mjólk, og stóra
brauðköku og smér með.
Eg át brauðið og drakk mjóikina, svo sem
eg þoldi. Svo þakti hun mig niður uppi í
rúmshoruinu til fóta og hlynti að mér eins og