Nýjar kvöldvökur - 01.05.1911, Blaðsíða 20

116 NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
uga frú,'/ svaraði Deckern hægt, »fellur mér
þessi Schoddyn al!s ekki vel í geð —en —Egon
kyntist honum og Doningsmæðgunum fyrir
nokkrum árum, og gamall kunningsskapur er
fljótur að rifjast upp á ferðum í útlöndum.»
Erna blés þungan. »Rað má vel vera að
það sé rangt af mér, en eg vildi helzt að eg
hefði ekki hitt þetta fólk. Ressi tungumjúka,
lagkæna stórmennisfrú, þessi mikilláta, þurlega
dóttir og þessi gosalegi greifi — ekkert af þeim
á við mig, —og þó er eg bundin Egon hinum
nánustu böndum sem hægt er.»
Deckern skaut augunum til konunnar, án
þess að opna augun nema vel í hálfa gátt, og
hann herpti varirnar snöggvast saman.
"Já nánustu böndum,« sagði hann, «ogeg
vona að þér þurfið aldréi að iðrast eftir að
hafa tekið þeim böndum.«
Frú Plettov hvesti augun framan í barúninn
og varð hissa. Ómurinn í orðum hans kom
svo innan frá hjartanu, að hún hafði aldrei
heyrt annað eins til hans. Hún hafði altaf álit-
ið barúninn sannráðvandan, ágætan mann, en
aldrei ímyndað sér, að djúpar tilfinningar væru
til í honum.
«Eg giftist Egon af því eg elskaði hann,«
svaraði hún hlýleg, og eg veit að eg gæti al-
drei látið af að elska hann — og það« bætti
hún við og roðnaði við, »þó að alt það sorg-
legasta kæmi fyrir. Eg hræðist ekki þetta sorg-
legasta, því að eg veit að Egon er göfugmenni,
eigi aðeins að ætt, heldur að hugarfari,«
Hún rétti Deckern aftur höndina, það skaut
aftur roða upp í kinnar henni, og fingurnir
kiptust við, þegar hann kysti á hönd hennar.
Deckern gekk um gólf fram og aftur í stof-
unni með hendurnar fyrir aftan bakið — lang-
an tíma eftir að Erna var farin. Eldurinn snark-
aði og sprakaði í ofninuni, spýtukubbarnir brustu
og byltust við, svo að neistarnir hrukku langt
fram á gólf.
Varirnar á honum bærðust lítið eitt, og
hann mælti slitringslega við sjálfan sig:
»Mikið flón get eg verið, að láta ekki þetta
óstýrláta hjarta halda sér í stilli. Er eg ekki
búinn að kveljast nógu mikið áfram í veröld-
inni til þess að eg geti komist hjá því á gam-
als aldri að gefa mig við syndsamlegum ástríð-
um. Alfreð, Alfreð, mundu það, að þú ert far-
inn að hærast, mundu eftir að þú ert bæði
Ijótur óg hefir ör í andlitinu, og gárungarnir
drægju þig súndur í háði, ef þú færir að festa
ást við kvenmann í alvöru. Skammastu þín
ekki, gamall karlinn, að láta þér detta það í
hug? Hún er kona aldavinar þíns fyrjr guði
og mönnum, og þó að þetta hjónaband vant-
aði tíu sinnum þann siðgæðisgrundvöll, sem
vera skal, af því að hann hefir átt hana ásta-
laust, þá hefurðu ekki agnar ögn af heimild
til að reyna að fara upp á milli þeirra fyrir
það. Hvað ætl’ þú hefðir upp úr því? Bældu
niður í þér sárauka hugans, Alfreð, bældu
hann niður. Pú hefir ekki verið hræddur við
klær pardusdýranna og ekki hörfað undan glóð-
hita öræfavindanna — þú ættir að geta líka
slitið þenna vorgróða upp úr hjarta þínu án
þess að kveinka þér — án þess að kveinka
þér.«
Síðustu orðin mælti Deckern með titrandi
röddu. Hartn stóð frammi fyrir ofninum og
horfði inn í hoppandi logann. Pá reif hann
sig upp, eins og hann vildi hrista af sér all-
ur óþarfa hugsanir og gekk út. Regnið lamdi
um höfuð honutn og kældi hann.
«Parna er Iestrarherbergið,« sagði rödd
Plettovs, «gerið þér svo vel, kæri greifi, gang-
ið þér bara inn, hér ónáðar okkur enginn;
gestirnir í Vittoriagesthöllinni gefa sig ekki
mikið við bóklestri.*
Hr. Plettov hneigði sig lítið eitt og lét
Schoddyn greifa fara inn á undan sér.
»Já,« sagði kammerherr/ann og strauk ljós-
gula kjammaskeggið, «þetía er allra rólegasta
herbergi — reyndar er hálfkalt hérna, en þeir
hafa ekki mikið af ofnunum hérna í hinni fögru
Ítalíu. Við skulum setjast niður, vinur, það er
ágætt næði að spjalla hérna.« '
Plettov seítist niður á stól rétt á móti
Schoddyn. Qreifinn lá fremur en sat í hæg-
indastólnum, og það jók enn meira á kæru-