Nýjar kvöldvökur - 01.05.1911, Blaðsíða 4

100
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
fermingu; þau voru því til með að fá sér létta-
dreng, sem gæti snúist við skepnurnar heima
við.
t’arna’var eg í fjögur ár, og verð eg að segja
það bæði sem mín orð og annára, að eg stækk-
aði ekki til neinna muna þessi ár. Vinnufólk
var ekkert á bænum nema ein vinnukona, held-
ur fákæn, og gat litlu af sér hrundið. Hún
átti að þjóna mér, og eg átti að sofa til fóta
hennar.
Undir eins og eg var kominn þangað, brá
mér heldur við. Eg hafði hvíldarlausan erilvið
skepnurnar, aldrei frið til að sofa út; eg fékk
ekki að hátta fyr en seint og síðar á kvöldin,
en var rekinn á fætur fyrir allar aldirámo.gn-
ana. En látum það nú vera. Hitt var verra,
að eg fékk aldrei í mig hálfan að borða, og
það lítið það var, var það oft svo ilt, að það
var hungrið eitt, sem kvaldi því ofan í mig.
Rau voru samvalin með það, hjónin, að halda
spart á, þó áttu þau og börnin þeirra skárst
— við Sigríður fengum ekkert nema úrkastið.
Öllu var á þeim bæ varið í peninga. Úttektin
í kaupstað hefði vel komist á einn hest eða
tvo í hæsta lagi, enda var nú siður í þá daga
að draga sem mest við sig útlend vörukaup
við það sem nú gerist. Við Sigga fengum á
morgnana grasgraut með einhverri ögn af skyri
saman við og kalda undanrenningu út á í dá-
litlum aski, og með Jjetta urðum við að sitja
fram yfir nón. Eg man það lengst hvað eg tók
út af sulti með þetta, við það að eltast við
ærnar og annað fé allan daginn. Eg var blaut-
ur í fæturna á hverjum degi og varð oftast
að fara i sömu dilluna að morgni.. Svona leið
nú æfin fram undir fráfærurnar.
Þegar búið var að færa frá, var niér ætlað
það verk að sitja yfir áttatíu ám nótt og dag,
og var mér heitið' því fyrirfram, að eg skyldi
ekki ofalinn á niat og fá duglega ráðningu í
hvert sinn, sem eitthvað vantaði úr hjásetunni
hjá mér.
Það gekk stórslysalítið fyrstu vikuna. Eg
komst altaf heim með allar ærnar nálægt lagi
á hverju máli; ærnar voru ekki Ó9pakar, enda
voru hitar og blíðviðri nótt og dag. Eg átti
að halda þeim ofarlega í skarði einu eða dal-
verpi upp af bænum, og þurfti lítið annað en
vera upp í háskarðinu fyrir ofan þær og gæta
þess, að jaær rynnu ekki fram fjall. En eg
þorði ekki fyrir niitt líf að sofna, og þegar
svefninn og þreytan sigruðu míg, dreymdi mig
alt af að Hallur stæði upp yfir mér og ætlaði
að fara að berja mig með hagldasila, af því
eg væri búinn að týna af ánum. Eg þaut upp
með andfælum, og neri stýrurnar úr augunum,
og hljóp í ofboði kringum ærnar og taldi þær.
Ef mér mistaldist um eina eða tvær, eða sá
þær ekki, af því þær voru r.iðri í lautum eða
skorningum, ætlaði hjartað í mér að springa
af hræðslu. Mér fanst kaðalsilinn þegar ríða að
mér, og það fór ónotaherpingur um alt hör-
undið. En þegar eg sá þærallar, lofaði eg guð,
varð hálflémagna, fleygði mér niður og fórað
hálfdotta.
Pegar eg kom heim kvöld og morgna, var
eg svo slæptur og uppgefinn, að eg hafði enga
lyst á að borða. Eg dróst inn og valt sofandi
út af í bælið mitt og lá þar, þangað til eg
var vakinn aftur með harðri hendi til þess að
fara með ærnar. Eg hleypti þeim þá út úr kví-
unum í einhverri ráðleysu, reikaði á eftir þeim
háifsofandi, og lét þær ráða ferðinni. En þeg-
ar eg kom upp undir skarðið fór egaðvakna.
Eg ýtti þeint hægt og hægt upp eftir og stöðv-
að þær, því að þær sóttu ekki nema í eina átt
— upp úr skarðinu. Þar varð eg að vera fyr-
ir þeim. Eg fann það að mér var þetta ofætl-
un. Eg fann það, eg átti ilt, svo ilt, að eg hél*
að enginn drengur í sveitinni ætti jafnilt. En
eg hafði engan kraft í mér, eg var of ungur og
pasturlaus til þess að hrinda neinu frá mér.
Og eg var líka ofþreyttur og ofhungraður
til þess að hugsa nokkuð verulega um það.
Mér fanst þetta litla afl sem í mér var, héngi
saman á eintómri hræðslu, og væri ekkert ann-
að en dauðateygjur. Eg bjóst helzt við því,
að eg mundi einhverntíma sofna útaf hjá án-
um, og sofa og sofa, þangað til þær væru all-
ar týndar, og svo muntli Hallur berja mig til