Nýjar kvöldvökur - 01.05.1911, Blaðsíða 6

102
NVJAR KVÖLDVÖKUR.
inn að eldhúsdyrunum, og hímdi þar og horfði
inn. Rorbjörg var að setja upp vatnspott.
Hún leit upp og fram í dyrnar og var eins
og henni yrði hálfhverft við. Svo sagði hún
höstugt:
«Hvað? því kemurðu svona snemma, strák-
ur? Ertu nú búinn að týna af ánum?«
»Ne — nei, eg vissi ekkert hvað tímanum
leið — eg sá ekkert fyrir þoku, og kom svo
heim með þær.»
»Ertu kominn heim með þær, vantar þá ekki?«
»Eg veit það ekki.» Tennurnar glumruðu
í mér af kulda, hræðslu og eymd.
Hún sá víst og fann, hvað mér leið illa,
og kendi víst eitthvað í brjósti um mig. Hún
tók köku ofan af keraldi þar í eldhúsinu. Svo
fór hún yfir í búr, drap vel ofan á hana sméri,
skar hana í sundur, fékk mér annan helming-
inn og sagði heldur mýkri í máli:
»Bíttu þetta upp í þig, og passaðu svo
ærnar hérna fyrir ofan, þangað til þér verður
sagt að fara að kvía.«
Eg íór út með þetta, át kökupartinn og
vakkaði í kringum ærnar. Rað kom nýtt líf í
mig við matinn. En það var samt ekki
nærri nóg. Mér gat ekki hitnað þó eg vær’
altaf á rjátli. Eg reyndi að telja ærnar, en fékk
aldrei fleiri en sextíu og fjórar.
Rá fór nú að fara um mig. Hallur með
kaðalsilann og hagldirnar úr draumnum reikaði
altaf fyrir huga mínum. Skyldi hann nú drepa
mig, ef það vantar af ánum? Og mér leið svo
illa, að mér var nærri því sama.
Loksins kom Sigga út á kvíabólið og kall-
aði. Eg fór að ýta heim ánum, og lét þær
inn í kvíarnar. Svo kastaði eg tölu á þær og
hún á eftir. Tólf vantaði.
»Nú verður Hallur vondur,» sagði Sigga,
«því að hann var fullur, þegar hann kom í
nótt, og þá er hann æfinlega svo úrillur áeft-
ir, karlskrattinn.«
Eg gat engu svarað, en lötraði heim á eftir
Siggu — og rennandi eins og eg var, fór eg
inn og fleygði mér upp í rúmbælið okkar, en
hengdi þó fæturna frarn úr.
Hallur frétti þegar að tólf af ánum vantaði.
Eg heyrði að hann stóð upp fyrir innan og
sagði með þjósti:
»Pað lá nú alténd að, það er skárri bölvaður
strákurinn að týna af ánum hérna upp í
skarðinu.»
»Hann hefir mist þær í þokunni, dreng-
tetrið,« sagði Sigga, »Retta er nú ekki gamalt.«
»Hvern andskotann kemur þér það við?«
sagði Hallur, og sló til Siggu, svo hún datt
við, »skammastu til að hugsa um þín verk,
og slettu þér ekki fram í það, sem þér kemur
ekki við. Hvar er strákskrattinn ?«
En rétt í sama bili kom hann auga á mig.
»Og þú ert farinn að svíkjast um og týna
af ánum; þú manst þó líklega hvað eg hef
sagt þér,» sagði hann ilsknislega.
Eg kom engu orði upp mér til varnar —
svo var eg hræddur. Mér fanst hjartað í mér
stanza og eg náði ekki almennilega andanum.
jRú ert efnilegur piltur, bæði latur og svik-
ull. Rað er auðséð þú hefir ekki verið vaninn
við í eftirlætinu þarna útfrá. En þú verður nú
að venja þig af því dálæti hér.«
Hann gekk fram að rúminu. Eg bar ósjálf-
rátt handlegginn fyrir andlitið. Eg gat ekki
annað en horft á hann á snið — og þó var
hann svo voðalegur ásýndum.
»Nú stattu upp og komdu.«
Eg þorði ekki fyrir mitt líf að bæra mig.
Rú skalt nú ekki komast upp á að beita
þrjósku við mig,« sagði hann í vonzku, þreif
í öxlina á mér og svifti mér fram úr rúminu
og fram á gólfið. Svo rak hann mér með
hnefanum sitt höggið undir hvorn vanga, og
hið þriðia á nasirnar; niér fanst braka í bein-
unum, og eg fann hann slengdi mér ofan á
gólfið, eg misti snöggvast meðvitundina, að mér
fanst, en vaknaði óðara 'úð þáð, að eg fann
blóðið fossaði úr mér. Eg staulaðist upp og
sottist kjökrandi á rúmstokkinn, og lét blóðið
buna ofan á gólfið. Mér var dauðilt í höfðinu.
xRetta og þaðan af verra skaltu hafa, hel-
vítis ormurinn þinn, ef þú lætur vanta óftar.«
Rétt í þeSsu kom Þuríður dóttir karls inn