Nýjar kvöldvökur - 01.05.1911, Blaðsíða 11

FORLAGAGLETNI
107
Svo þagnaði hún enn vandræðalegri en
áður, en herti þó upp hugann og sagði:
«Systir mín er ekki ekkja, maðurinn henn-
ar lifir, en hann er því miður skilinn við
hana.»
Walter varð náfölur, hann hafði eigi búist
við þessum tíðindum.
oRegar systir mín giftist,» hélt barónsfrúin
áfram í lágum róm, «var hún stödd á Ílalíu
hjá föður sínum, og þér vitið að þar vaða sum
ár uppi ræningjar og óbótamenn. Hjónavígslan
fór fram úti á landi, en naumast var þeirri
athöfn lokið, fyr en kirkjan var umkring
af ræningaflokk, sem vildu taka alla við-
stadda til fanga. Stjúpi mim^vildi eigi gefast
UPP> og lét þar lífið við að verja sig og dótt-
ur sína. Síðan var brúðurin tekin höndum og
farið með hana til fjallanna, en brúðgumanum
var slept, svo hann gæti útvegað peninga til
að kaupa út konuna sína. F*ví miður dróst
það nokkra daga, að við gætum útvegað það
fé sem heimtað var, en þegar það loks var
komið í kring, og Lússíu var slept lausri, vildi
eiginmaður hennar ekki taka hana að sér.«
Barónsfrúin greip svo höndunum fyrir and-
litið og brast í ákafan grát.
«það var skammarlegt,« tautaði prófessorinn,
og hristi höfuðið með vanþóknun.
«Maðurinn fór eftir almenningsálitinu, hon-
um hefir fundist vansæmandi að taka við kon-
unni, eftir að henni hafði verið haldið nokkra
daga í ræningjabælinu.*
«Sæmd hans, þessa ódrengs, sem svo níð-
'ngslega smánar þennan engil.»
“Þér gleymið, að þér sjálfur létuð í gær í
'jós svipað álit á konunni, sem er gift yður.«
F’að er nokkuð öðru máli að gegna. Ressi
Melazzó var viltur og samvizkulaus maður, og
hafði svo mánuðum skifti haft hina ógæfusömu
ungmey hjá sér.«
sRá hefir þessi aumingja unglingur verið
því brjóstumkennanlegri; að öðru leyti sé eg
engan mun á því, hvort þessar konur hafa
verið bandingjar 8 daga eða 8 vikur, oghvað
samvizkuleysinu viðvíkur, þá hygg.eg að þessi
signor Hieronimo, eða hvað hann nú hét, sem
tók systur mína til fanga, hafi ekki staðið á
baki þessum Melazzó, sem þér talið um, og
gagnvart slíkum villidýrum, eVum við konur
oftast varnarlausar ef áreynir.«
«Ekki Lússía; hver sem hefir horft í hin
sakleysislegu og barnshreinu augu hennar, veit
að hún þúsund sinnum heldur hefði kosið
dauðann en vansæmd. Jafnvel konan mín
hræddi hinn vilta Melazzó frá sér, með hót-
unum að ráða sér bana. Og þessi ófyrirleitni
maður varð að hlýða henni í þessu efni, það
er eg sannfærður um, og hversu miklu fremur
mundi Lússía hafa gert þetta og getað.«
«Þér þurfið ekki að verja sæmd systur
minnar gagnvart mér,« svaraði barónsfrúin
dálítið drembilega. «Eg þekki Lússíu og veit
að hún hefði aldrei komið til okkar, hefði hún
orðið fyrir vanvirðu. En svoleiðis hugsa ekki
allir, því er nú ver.«
»Af því þeir þekkja ekki vald hinnar skír-
lífu konu.«
«Og þó feltuð þér einmitt svo strangan
dóm um aumingja konuna yðar í gær,« sagði
barónsfrúin með nokkurri beiskju.
«Af því eg var þá blindur og óréttlátur.
En hvað kemur það þessu máli við nú, þeg-
ar— «
«Mjög mikið, því að það var einmitt þessi
strangi dómur yðar, sem systur minni varð
svo mikið um. Hún fann að hún hafði ratað
í mjög svipaðar raunir og konan yðar, og að
jafnvel beztu menn, eins og Lússía skilmálalaust
telur yður, telja þetta bletti á henni, svo þeir,
sem um þetta vita, mundu hafa horn í síðu
hennar og virða hana minna, en ella mundi
hafa orðið.«
«En eg laug — eg laug,» hrópaði Walter
utan við sig, »eg kom með ósannar ástæður
fyrir því, að eg mundi eigi vilja taka að mér
komuna mína. Eg hugsaði þá al!s eigi neitt
um hana. Eg talaði í bræði, og kom því með
ósannar viðbárur. Rað er sagt að við kari-
mennirnir séum ekki hégómagjarnir — það er
eigi satt, frú mín, við höfum allir eilthvað af
14*